Er wordt mij vaak de vraag gesteld:. Kan jij je een beetje bezighouden overdag? En wat doe je dan zoal?
Deze vragen geven mij het gevoel alsof ik me moet verantwoorden dat ik niet kan werken en dat ik in de ogen van de vraagsteller iets nuttigs moet doen terwijl ik thuis zit.
Omschrijving foto: Joyca die tegen mijn borst aanligt en mij zo een knuffel geeft
Als allereerste is het voor mij als chronisch zieke keihard werken om de dagen een beetje goed door te kunnen komen. De verschillende chronische aandoeningen hebben ook weer zo hun eigen issues waarmee ik te dealen heb. Geen enkele dag is hetzelfde. Wat zeg ik? Geen enkele minuut is zelfs hetzelfde..
Zelfs op mijn 'goede' dagen is het continue opletten wat ik doe en grenzen bewaken. Want als ik mijn grenzen over ga kan ik voor weken aan een stuk in bed belanden door die rot aandoening m.e.
Toch zijn mijn dagen behoorlijk gevuld. Elke dag heb ik afspraken, op sommige dagen zelfs meerdere op een dag. Nee, vervelen doe ik mij nooit.
Het continue moeten zoeken naar een goede balans om mijn dagen met zo min mogelijk klachten door te komen, vergt veel van me. Maar ik weet dat als ik dat niet doe en maar door blijf gaan dat het niet goed komt.
Pijn en extreme vermoeidheid zijn altijd aanwezig. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer kan genieten of dat ik geen leuke dingen kan ondernemen. Trouwens, ik zal nooit een leuke activiteit uit de weg gaan ook al moet ik daar flink voor boeten achteraf. Ik vind het erg belangrijk om mooie herinneringen te kunnen maken samen met mensen die ik lief heb. Deze herinneringen slepen mij er steeds weer doorheen als ik in zo'n slechte periode beland. Het maakt het voor mij makkelijker om dan de slechte periodes weer door te komen.
Fysieke problematiek waar ik mee te maken heb in mijn leven zijn o.a. deze: gewrichten die verschuiven of uit de kom schieten, ontstekingen in gewrichten, pezen en aanhechtingen van spieren die geïrriteerd of ontstoken raken, zenuwen die aangetast worden of ook ontstoken raken, gewrichtsbanden die uitgelubberd worden doordat gewrichten van hun plaats komen het is allemaal dagelijkse kost voor mij en voor vele anderen met mij. De pijn die het geeft is vreselijk ondanks alle pijnstilling die ik neem
Naast mijn fysieke aandoeningen kamp ik ook met psychische aandoeningen. Mijn psychische aandoeningen zijn vooral voortgekomen uit diverse trauma's die ik van kind af aan heb doorgemaakt. Ik heb het volledige pretpakket zoals ik dat weleens gekscherend zeg.
Ook hieraan moet ik blijvend keihard werken om het beheersbaar te houden. In deze rare tijd met corona is dat een extra uitdaging voor me. Normaalgesproken zijn mijn angsten en paniek beheersbaar geworden doordat ik bijna dagelijks kan oefenen met onder de mensen te komen. Afgelopen periodes kon dit niet doordat ze vanuit de overheid steeds besloten om de winkels dicht te gooien. Na die eerste lockdown kostte het me heel veel moeite om opnieuw te gaan oefenen met onder de mensen te komen. Ik was nog niet eens terug op mijn oude niveau of de winkels gingen opnieuw dicht. Na die tweede lockdown merkte ik dat het nóg moeizamer ging dan na die eerste om het terug te gaan oefenen. De angst en paniek overspoelden me vaker en ik merkte dat ik nog dieper was teruggevallen. En je raad het al, nog ver voor ik het weer beheersbaar zou kunnen krijgen volgde alweer de derde lockdown. Momenteel knock ik keihard om tóch onder de mensen te blijven durven komen. Vaak valt het me zwaar, heel erg zwaar. Ik besef me maar al te goed dat mijn angst en paniek geen reëele angsten en paniek zijn. Tóch blijf ik het moeilijk vinden om deze terug te brengen naar een goed beheersbaar niveau en ze onder controle te houden. Ondanks Joyca zo goed zijn best doet om me hiermee te helpen is het moeilijk om steeds geconfronteerd te worden met deze angsten en paniek. Momenteel gaat het me gelukkig wel weer een stuk beter af dan vlak na de laatste lockdown.
Wel maakt het me bang als ik aan de toekomst denk. Wie zegt me dat er niet opnieuw één of meerdere lockdowns gaan volgen? En blijf ik het dan kunnen opbrengen om steeds opnieuw zo keihard te knokken om mijn angsten en paniek beheersbaar te blijven krijgen? Of zal ik op een gegeven moment ondanks ik dat liefst niet wil, het bijltje erbij neergooien en opgeven? 1 ding is zeker, ik zal nooit zomaar opgeven. Ik wil niet opnieuw die negatieve spiraal in en zal er alles aan doen om mezelf te blijven motiveren en dwingen om onder de mensen te blijven komen en de angsten en paniek zo beheersbaar mogelijk te kunnen krijgen en houden.
Reactie plaatsen
Reacties