Week tegen eenzaamheid

Eenzaamheid.

Voor mij helaas niet alleen een woord, ik weet exact wat dit is en hoe het voelt om je eenzaam te voelen. Niemand om je heen te hebben waar je je verhaal tegen kan vertellen, waar je mee kan lachen of zelfs kan huilen. Niemand naast je te hebben wanneer er iets in je leven gebeurt en je erover wilt praten, niemand naast je te hebben als je iets grappigs hebt beleefd en daar samen om kan lachen.

Het gevoel is haast onbeschrijfelijk, maar toch wil ik het proberen te vertellen hoe dit voelt. De intense pijn die je kan voelen wanneer je ziet dat mensen om je heen het zo gezellig hebben met elkaar, dat ze een leuk uitje hebben of gezellig met elkaar zitten te praten en te lachen. Jij, die dit vanaf de zijlijn als buitenstaander ziet gebeuren en zo graag wilt dat je ook iemand in je buurt hebt waarmee je hetzelfde zou kunnen beleven. Maar je hebt niemand om je heen waardoor het onmogelijk is om dit te kunnen ervaren. De leegte die je diep vanbinnen voelt en de pijn en het verdriet. De somberheid die je voelt. De dagen die je zo moeilijk vind om door te kunnen komen en je zou het liefst een hele lange slaap kunnen houden en pas wakker willen worden als de eenzaamheid verdwenen is. Maar helaas is dit onmogelijk en dus doe je je best om de dagen door te komen. Elke avond als je je bed in kruipt heb je de gedachte: ik heb het weer gered om deze dag door te komen, gelukkig is deze lange dag ook weer voorbij en mag ik weer slapen gaan.

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik nu niet meer eenzaam ben en dat ik lieve mensen heb mogen leren kennen, zowel in real life als via social media.

Eenzaamheid is iets wat in zoveel vormen bestaat, maar die wel allemaal hetzelfde gevoel gemeen hebben met elkaar.

Die oude meneer die nog zelfstandig thuis kan wonen maar die nooit eens bezoek krijgt omdat zijn vrouw lang geleden al is overleden en zijn kinderen vinden dat ze te ver weg wonen en het de lange rit niet waard is om enkele uurtjes bij hun vader door te brengen. De buren die zo allemaal hun eigen ding te doen hebben en niet eens weten wie er in hun straat op nummer 9 woont.

Die jonge vrouw die alles verloor wat ze had in haar leven en die daardoor zo beschadigd is geraakt dat ze niet eens meer naar buiten durft te gaan. Die haar boodschappen online besteld en ze laat neerzetten voor de voordeur zodat ze deze snel even binnen kan halen wanneer er niemand te zien is in de straat.

Die mevrouw die veel meemaakte in haar leven en haar man die door stommiteiten in de gevangenis belandde. Zij schaamt zich ervoor en heeft zich teruggetrokken uit de maatschappij. Geleidelijk aan werd zij vergeten door haar omgeving omdat zij niet meer durfde te reageren op appjes van vriendinnen uit angst dat ze haar belachelijk zouden maken.

Die jongeman die door zijn depressies aan lager wal is geraakt. Hij had geen puf meer om zijn post open te maken. Tot de rekeningen zo hoog opliepen dat hij zijn huur etc niet meer kon betalen en die zijn huis uit is gezet. Hij slijt zijn dagen met de stad door te slenteren. Niemand die hem nog een blik waardig gunt omdat hij zo stinkt doordat hij alleen de kleren nog maar heeft die hij al maandenlang draagt. Langzaamaan begonnen de veroordelende blikken van de mensen in de stad hem dwars te zitten. Hij begeeft zich overdag op plekken waar hij niemand meer tegenkomt en in de nachten struint hij prullenbakken af op zoek naar iets eetbaars.

Het kind wat op school heel erg gepest word en die thuis geen veilig thuis heeft. Het met niemand kan delen en zich steeds verder terug trekt in zichzelf. Die alle problematiek steeds maar weer alleen moet dragen omdat niemand ziet wat er gebeurd en dat het zo zwaar is.

Maar ook gewoon jouw collega. Op het werk maak je weleens een praatje met haar en ze is een heel aardige vrouw. Maar je ziet niet dat zij verder helemaal niemand om zich heen heeft staan. Geen familie meer en ook geen vrienden.

Of diegene die chronisch ziek is. Die wel heel graag wilt afspreken met je maar het vanwege de aandoening onmogelijk gemaakt wordt. Het contact verwaterd want je hebt al 3x afgesproken en telkens weer werd de afspraak op het laatste moment afgezegd. Voor jou was de maat vol, want er was immers geen afspraak mee te maken en ze kon zich toch niet aan haar woord houden. Laat dan maar zitten was je gedachte. En je besloot om geen contact meer met haar op te nemen. Maar zie en weet je wel wat er met de chronisch zieke gebeurde op het moment dat het appje verstuurd werd dat de afspraak helaas niet door kon gaan? De reden wilde ze niet eens vertellen aan je. Maar in werkelijkheid ging ze kapot van verdriet omdat ze er alles aan gedaan had om met jou af te spreken maar de dag van de afspraak zorgden haar aandoeningen ervoor dat ze niet eens in staat was om haar bed uit te kunnen komen. Ze wilde jou niet teveel belasten met de issues waarmee ze 24/7 te maken heeft en daarom vertelde ze niet veel over de reden waarom ze de afspraak afgezegd heeft. En ze voelde zich nog veel rotter dan jij omdat de afspraak wéér niet kon doorgaan door haar aandoeningen. Ze baalt heel erg van haar lichaam wat haar weer eens in de steek liet en het leuke uitje wat ze met jou zou hebben hierdoor niet kon doorgaan.

Ja werkelijk iedereen kan dit overkomen. Iedereen kan in zijn/haar leven te maken krijgen met eenzaamheid.
Laten we opstaan tegen eenzaamheid. Maak zomaar eens een praatje met iemand of ga even langs bij je eenzame buren die nooit eens bezoek krijgen. Geef dat ene kind eens een complimentje. Vraag of je iets kan doen voor iemand uit je omgeving die chronisch ziek is. Een klein gebaar of woord kan er al voor zorgen dat iemand zich even wat minder eenzaam voelt.

Niemand zou zich eenzaam of buitengesloten moeten voelen!

#samensterk
#eentegeneenzaamheid
#weektegeneenzaamheid
#eenzaam
#alleen
#jebentnietalleen

https://youtu.be/E9KaJc3xREo