Dierendag 1

Anekdote dierendag

Ooit, lang geleden zat ik op de basisschool. Ieder jaar op dierendag mochten er dieren meegenomen worden naar de klas die dan een dagdeel in onze klas mochten blijven. 

Wij hadden thuis 1 kanarie en mijn ouders vonden het maar niks als we deze mee zouden nemen. Dus namen we elk jaar weer een ander knuffeldier mee naar school. 

Ik weet niet meer in welke klas ik zat, toen ik bedacht dat ik heel graag eens een echt dier mee naar school wilde nemen. Zonder medeweten van mijn moeder had ik gevraagd aan een buurvrouw waar ik vaak kwam, of ik hun kat mee mocht nemen. Dit was een echte raskat welke prachtig lang haar had. Hij was heel lichtgrijs met wat donkere streepjes in zijn vacht. 

Er was alleen 1 probleempje, deze buurvrouw had geen vervoersmandje waar de kat in meegenomen kon worden. We spraken af dat ik bij een ander gezin die we goed kenden, ging vragen of ik hun mandje mee mocht nemen. Dit mocht! Het was een rieten mandje. 

Ik had het mandje al best ver voor dierendag afgegeven bij de buurvrouw met die mooie kat, zodat de kat alvast kon wennen aan het mandje. 

Op de ochtend van dierendag, liep ik toch wel enigzins met spanning richting de buurvrouw om haar kat op te halen. Deze zat al keurig netjes in het mandje op mij te wachten. 

Ik had al een paar dagen sterk het gevoel alsof er wat ergs zou gebeuren. Dit gevoel had ik wel vaker en dit kwam ook elke keer echt uit

Maar goed, kat zat keurig netjes in het mandje en daar gingen we. Zoals altijd lopend naar school toe, maar dit keer dus met de kat in het mandje. 

Ik was nog maar amper halverwege toen de ramp zich voltrok en mijn gevoel dat er iets naars ging gebeuren ook weer uit kwam. Het mandje was stuk... Het deurtje viel er ineens vanaf terwijl ik het mandje droeg. Zowel de kat als ikzelf raakten niet eens het deurtje aan toen deze er ineens uitviel. De kat zag zijn kans schoon en voor ik het wist sprong deze uit het mandje en rende weg. 

Ik was meteen compleet overstuur, want de kat was ineens nergens meer te vinden. Wat het allemaal nog erger maakte... Deze kat was echt een binnenkat en was nooit verder geweest dan eigen tuin! 

Ik liep al schoorvoetend keihard huilend naar mijn huis toe. Mijn moeder keek erg verbaasd op toen ik keihard huilend binnenkwam met een kapot mandje in mijn handen. Ze vroeg wat er aan de hand was. En al snikkend vertelde ik het verhaal. Ze stuurde me eerst naar degene toe van wie ik het mandje had geleend. Deze was tot mijn grote verbazing niet eens echt boos. Ze wist wel dat het deurtje niet meer helemaal perfect werkte, maar had niet gedacht dat deze er zomaar ineens uit kon vallen. 

Daarna wachtte mij de moeilijkste taak... Ik moest de buurvrouw gaan vertellen dat haar kat was ontsnapt en dat ik deze nergens kon vinden. Al huilend vertelde ik het hele verhaal en dat ik het zo erg vond dat ik de kat nergens meer kon vinden. De buurvrouw kon me niet eens verstaan, zo erg was ik over mijn toeren. Ze pakte een glaasje drinken en zorgde ervoor dat ik weer kalmeerde waarna ik het verhaal opnieuw kon vertellen. Ook zij werd helemaal niet boos op mij, en ze zei dat dit iedereen wel had kunnen gebeuren. Ze legde me uit dat katten vaak zelf de weg wel weten naar hun eigen huis. 

Elke keer weer gingen we in de weken daarna zoeken naar de kat in de vrije uurtjes naast school. We vonden hem steeds maar niet. Tot de buurvrouw zo'n 3 weken later bij ons binnenstapte met het nieuws dat de kat weer terug thuis was. Hij was uit zichzelf weer naar huis gekomen. Wat een grote opluchting was dat!!

Jullie snappen vast wel dat ik in de jaren daarna als het dierendag was, nooit geen echte dieren meer mee heb genomen naar school😉

Elk jaar met dierendag krijg ik dit verhaal weer te horen🤣