Confrontatie

Al heel lang is lopen erg lastig voor mij. De pijn die daarbij komt kijken is niet mis. Naast de pijn in veel gewrichten, speelt uitputting ook een hele grote rol. Mijn knieën en voeten zijn vaak erg opgezwollen, mijn bekken/heupen en rug doen zoveel pijn dat ik in bed beland als ik teveel gelopen heb.

Mijn gewrichtsbanden zijn erg losjes en de subluxaties volgen elkaar steeds sneller op.

Ik verblijf 1 week per maand bij mijn ouders. Enerzijds om mezelf even te ontlasten en anderzijds als mantelzorger voor mijn ouders. Ik kan maar een aantal keer per jaar met de Valys taxi naar mijn ouders toe met mijn scootmobiel.

Valys taxi is een taxi service speciaal voor mensen met een beperking die moeilijk of niet met het ov kunnen reizen. Je krijgt 700 kilometer laag tarief per jaar. Deze kilometers vliegen er doorheen. Ik verbruik 91 kilometer per maand. En daarnaast had ik afgelopen jaar nog een uitje naar Utrecht met Valys.

Een aantal maanden geleden kon ik mijn laatste ritjes maken naar mijn ouders en waren mijn kilometers op.

Het is voor mij erg pittig om mezelf zonder scootmobiel te moeten verplaatsen. Heb veel meer last van mijn lichaam en het is echt doorbikkelen.

Om deze reden en nog meer redenen heb ik na lang beraad besloten om een aanvraag voor een rolstoel met elektrische ondersteuning te doen. Gisteren kwam een mevrouw van de Wmo hierover praten. Van te voren bereidde ik mezelf erop voor dat het waarschijnlijk een vervelend en moeilijk gesprek zou zijn. Maar wat heb ik me daar toch in vergist zeg! Ze was echt zo lief en erg meedenkend naar oplossingen.

Waar ik wel erg aan moet wennen is dat ze niet alleen over de rolstoel kwam praten, maar ook benoemde dat ik met ergotherapie moest gaan kijken voor een trippelstoel en een aangepast bed/ligondersteuning.

Het is erg slikken voor mij dat zij ziet en vind dat ik nog meer hulpmiddelen nodig heb dan een rolstoel. Door de jaren heen begon ik zelf mijn lichaam zo goed mogelijk te ondersteunen dmv kussens. En beweeg ik mezelf door huis op een bureaustoel en een zadelkruk. Doordat dit er beiden zo geleidelijk aan is ingeslopen, had ik er geen benul van dat ik eigenlijk professionele hulpmiddelen nodig heb.

Toen ze dit gisteren zo benoemde werd ik heel erg geconfronteerd met het feit dat ik meer beperkt ben dan ik zelf in de gaten had. Zelf dacht ik namelijk dat het met mij nog wel meeviel in vergelijking met lotgenoten.

Ik heb veel om te verwerken voor mijzelf. En dat is best wel pittig.

Het is iig zeker dat er een rolstoel komt. Het definitieve besluit ga ik zeer binnenkort al ontvangen. Ze wilt er vanwege de ernst van mijn klachten niet te lang mee wachten