Zonder afscheid

Zonder afscheid..

Ik heb in mijn leven al veel mensen verloren aan de dood. Maar de allerzwaarste verliezen die ik ken zijn toch wel die van mijn hartsvriendinnen. In nog geen 2 jaar na elkaar zijn zij overleden. Afscheid nemen was er niet doordat beiden zo plotseling overleden zijn. 

Beiden zijn een niet natuurlijke dood gestorven. Beiden zijn door zelfdoding om het leven gekomen..

Mijn eerste hartsvriendin Melissa overleed op 7 november 2009. Ondanks dat ze altijd al zei: ik hoor niet thuis op deze wereld. Was het toch erg onverwachts dat ik het bericht kreeg dat ze was overleden. Het was zo onwerkelijk voor mij! Ik zat ten tijde van haar overlijden in een opname. En daar was het geen uitzondering dat je op zondag je post van de verpleging kreeg. Zo ook zondag 8 november.. ik kreeg van verpleging een kaartje overhandigd van Melissa. Ze wilde die woensdag ervoor bij mij op bezoek komen. Maar doordat ik zo uitgeput was qua pijn en energie zag ik dit niet zitten.. ze zei dat het niet erg was en dat ze toch nog een aantal andere bezoekjes af zou leggen en dat wij een andere keer zouden afspreken. 

Die bewuste zondag ontving ik een kaartje van haar en ik belde haar meteen op omdat ik haar wilde bedanken voor het lieve kaartje. Ze nam niet op dus stuurde ik haar een berichtje. Direct daarna werd ik door een verpleegkundige opgehaald omdat we een gepland gesprek hadden. Maar nog voor we daarmee begonnen zei hij: ik moet je wat ergs vertellen Dianne, Melissa jouw vriendin heeft suïcide gepleegd. 

Ik was naïef en vroeg hem of het haar dan ook was gelukt of dat ze het had overleefd. Hij bevestigde dat ze was overleden en vroeg erna of we niet beter konden stoppen met ons gesprek. Ik gaf aan om door te willen gaan maar doordat ik steeds verder in dissociatie raakte, braken we het gesprek toch maar af. 

De week die erop volgde was erg bizar. Want op dezelfde dag als Melissa, overleed ook mijn opa. En omdat Melissa haar ouders namens Melissa vroegen of ik een gedicht wilde voorlezen, moest ik deze halen in mijn toenmalig huisje op het dorp van mijn ouders. 

Woensdag was de begrafenisdienst van mijn opa maar hiervan heb ik niks meegekregen omdat mijn gedachten steeds bij Melissa waren. Woensdagavond was het afscheid nemen van Melissa. Gelukkig was dit nog mogelijk bij haar. Het was zo moeilijk en verdrietig toen ik haar zo zag liggen. Wèl zag ik aan haar gezicht dat haar strijd voorbij was. Ze lag heel vredig in haar witte kist met haar eigen engeltjes dekbed. 

De volgende dag was haar begrafenisdienst. Ik vind mensen erg spannend en eng, laat staan grote groepen mensen. Ik was zo nerveus voor het gedicht voor te dragen voor die bomvolle kerk. Maar toen ik daar op dat podium stond, vielen alle mensen rondom mij weg en leek het net of ik daar samen met Melissa stond. Pas toen het gedicht klaar was, zag ik ineens al die ontroerde mensen zitten. Haar moeder gaf me een dikke knuffel en bedankte mij namens Melissa voor het gedicht. 

De periode na haar overlijden leek het net of ze elk moment op kon duiken, ondanks ik haar in de kist had zien liggen. Ik klapte dicht omdat ik met niemand over haar overlijden kon of mocht praten. Het werd door de verpleegkundigen in een doofpot gestopt. Hierdoor kropte ik alles op rondom Melissa haar overlijden. 

Kort daarna kwam ik op mijn afdeling ineens Williëtte weer tegen. Zij was op school mijn beste vriendinnetje. Ondanks ik afstand probeerde te houden doordat ik zo bang waas om nog meer mensen te verliezen, bleef Williëtte aanhouden. En uiteindelijk durfde ik haar weer toe te laten. Was zaten in een zware periode in ons leven maar desondanks hebben wij met elkaar heel veel lol gehad en hebben we veel leuke dingen beleefd met elkaar. 

Tót die ene nacht... 

Ik was die bewuste nacht erg onrustig en ik kon niet slapen. Ik begreep maar niet waar dit aan lag. Tot de volgende morgen..

Ik vroeg om handdoeken en washandjes en kreeg de sleutel van de linnenkast mee. Toen ik deze wilde terugbrengen op kantoor, kwamen net een verpleegkundige en psycholoog van de benedenverdieping naar boven gelopen. Ik vroeg hen of zij de sleutel wilden teruggeven aan de verpleging op kantoor. Beiden keken mij met een hele vreemde blik aan. Heel naar was dat! 

Ik was net met de handdoeken en washandjes terug op mijn kamer toen er aangeklopt werd. Het waren die verpleegkundige en psycholoog en ze vroegen me om met hen mee te komen naar een gesprekskamertje omdat ze mij wat moesten vertellen.

Toen ik daar ging zitten vertelden ze mij dat afgelopen nacht, de nacht van 21 op 22 juli 2011 Williëtte was overleden... Nadat ik heel erg hard heb gehuild wilde ik meer weten. Ze vertelden mij dat ze een eind aan haar leven had gemaakt. En weer brak ik en moest ik heel hard huilen. 

Erna kwam ik in de huiskamer en was erg verdwaasd. Een aantal mensen van de afdeling kwamen naar mij toe en vroegen me wat er voor ergs gebeurt was. Ze vertelden me dat ze zelf naar buiten waren gevlucht omdat mijn gehuil en geschreeuw door merg en been ging. Zodra ik vertelde van haar overlijden, huilden we allemaal. Iedereen wist hoeveel moeite ik had na het overlijden van Melissa om weer een vriendschap aan te gaan. Ze vonden het vreselijk wat er gebeurt was met Williëtte. Zij kenden haar ook doordat we zo vaak samen waren. 

Bij Williëtte was afscheid nemen niet eens meer mogelijk. Zo verminkt was haar lichaam. Haar man en haar familie hebben haar moeten identificeren aan de hand van wat persoonlijke spulletjes zoals haar horloge en haar bril en haar telefoon. Vreselijk!! 

Doordat afscheid nemen niet mogelijk was, leek het jaren na haar overlijden alsof ze elke dag kon terugkomen. Heel lang had ik het besef niet dat ze er niet meer was. Heel vaak pakte ik de telefoon en was haar al aan het bellen toen het besef weer kwam dat ze niet meer leefde.. 

Ook haar overlijden werd in een doofpot gestopt.. en het duurde jaren voor ik er beter over kon praten. 

Nu 12 en een half jaar en 11 jaar verder, zijn de sporen nog zo duidelijk zichtbaar. Ik heb wel enkele vriendschappen inmiddels, maar echt zó hecht als met Melissa en met Williëtte durf ik ze niet meer aan te gaan. Nog meer van dit soort grote verliezen, kan ik niet aan.. 

De 'had ik maar', 'kon ik hun situatie nog veranderen', 'was het mijn schuld' en 'wat als' gedachten beheersen lange tijd van mijn leven. Net zoals allerlei emoties de revue gepasseerd zijn. Van verdriet tot woede, van lachen om herinneringen tot schuldgevoelens zijn allemaal voorbij gekomen. 

Inmiddels kan ik gelukkig ook de mooie herinneringen zien die ik met beiden gemaakt heb. Maar vaak is verdriet toch het eerste wat ik voel als ik aan hen denk. Dagelijks passeren ze nog mijn gedachten. 

Voor altijd uit het oog, voor altijd in mijn hart.