De emotionele decembermaand

December, de maand waarin mijn gedachten automatisch teruggaan naar de grote dingen die ik in het afgelopen jaar heb meegemaakt. December is de steeds terugkerende meest emotionele maand van het jaar. Normaalgesproken is dit al een emotionele maand, maar zeker in een jaar waarin er weer afscheid genomen moest worden van geliefden. Of in een andere zin afscheid genomen moest worden.

Ik merk aan mezelf dat ik weer veel teveel 'gestapeld' heb in mijn hoofd, waardoor mijn hoofd niet alles meer goed kan verwerken. En waardoor sommige dingen me even teveel zijn. In zo'n periode is het goed voor mij om op een praktische manier bezig te zijn. Even niet in mijn hoofd te blijven zitten, maar fysiek bezig zijn.

De decembermaand valt me dit jaar extra zwaar. Op 12 mei moest ik toch nog redelijk onverwachts, afscheid nemen van mijn oh zo geliefde Baloo. En wat is hij ineens afgelopen maanden weer veel in mijn gedachten. Waar geen mens mij kon helpen, leerde deze bijzondere hond, MIJN bijzondere hond, mijn knappe Baloo, om mij helpen. En hoe! Waar het eerst de overtuiging van mijn behandelaren was dat ik voor de rest van mijn leven 24/7 onder toezicht zou moeten staan, bewees ik het tegendeel dankzij mijn liefste Baloo. Van gesloten afdelingen en separeercellen kwam ik terecht op een open afdeling. Voor het eerst in 11 jaar opname zat ik niet meer achter gesloten deuren. Ik leerde van Baloo dat het niet eng hoeft te zijn om naar buiten toe te moeten. Dat het zelfs leuk kon zijn doordat er buiten ook gespeeld kan worden. Baloo leerde mij dat ik ook zelfstandig winkels in kon gaan en daar zelfs wat boodschapjes kon doen. Hij leerde mij om na 14 jaar niet te hebben durven reizen met het ov, dat dit samen met hem best gezellig kon zijn. En hij leerde mij dat niet alle mensen slecht zijn. En dat het best weleens interessant kon zijn om op plekken te komen waar veel mensen samenkomen zoals de bioscoop, een restaurant of een ziekenhuis. Ja zelfs feesten met veel mensen konden heel leuk zijn. Ik kon zelfs 1 jaar nadat ik op een open afdeling terecht kwam, verhuizen naar een beschermde woonvorm. Hier heb ik zelfs met Baloo erbij nog heel zware periodes meegemaakt. Toen de sterfdatum van mijn hartsvriendin naderde, was ik ervan overtuigd dat ik deze datum niet aankon. Het verlangen om naar mijn 2 overleden hartsvriendinnen toe te gaan, was veel sterker dan het verlangen om bij mijn levende familie te blijven. In deze zo zwarte periode, ondernam ik veel pogingen tot zelfdoding. Zelfs Baloo kon mij hier niet uit helpen. Ik was te diep weggezonken en had de deur van mijn hart, te ver dicht gegooid. Ja, zelfs nog een enorme hoge en dikke muur er rondom gemetseld waardoor er helemaal niemand meer tot mij kon doordringen. Na de zoveelste poging die ook de allerzwaarste was, gebeurde er een wonder. Ondanks ik het geloof op een heel laag pitje had gezet, kwam God naar mij toe. Hij zei tegen mij: Mijn lieve kind, wat doe jij jezelf toch aan? Waarom ga je niet genieten van het leven wat ik jou wil geven? En ik mocht mijn ballast die ik tot dan toe had meegesjouwd, letterlijk aan Hem overgeven. Alle trauma's en pijnlijke gebeurtenissen nam Hij van mij over. Ik voelde mij steeds lichter worden en wat als de allerzwartste nacht begon, eindigde in de lichtste nacht die ik ooit gekend had. Hij nam zelfs de ballast van de suïcidepogingen en de gedachten daaraan van mij weg.

Na deze ene nacht, kon ik psychisch verder groeien. Ik had de begeleiding steeds minder nodig. Maar op fysiek gebied bleef ik verder achteruitgaan. Het lukte mij niet meer om met de fiets of lopend de boodschappen te kunnen blijven doen, en ik werd afhankelijk van de zorgassistente die mij met de auto naar de winkel kon rijden en de zware boodschappentassen in de auto kon tillen. Ook lukte het me niet meer om zelfstandig te kunnen koken voor de bewoners. En het dagelijkse traplopen lukte steeds minder. De wandelingen met Baloo werden korter en ik raakte helemaal uitgeput doordat ik steeds fysiek zover over mijn grenzen moest blijven gaan, omdat het niet anders kon. Omdat ik de psychische begeleiding niet meer vaak nodig had en ik zo sterk groeide, kon ik verhuizen naar een zelfstandig huurappartement.

Hier ben ik in oktober 2013 naartoe verhuisd. Ondanks mijn behandelaren ervan overtuigd waren dat ik nooit zelfstandig en zonder toezicht zou kunnen wonen, heb ik het maar mooi bereikt.

Ondanks Baloo best al oud was voor een golden retriever, deed het afscheid ontzettend pijn. Ik had nog zoveel activiteiten in mijn hoofd die ik hem voor een allerlaatste keer nog wilde laten zien en doen. Ik had hem zo graag nog een keer willen laten genieten van andere diertjes in de kinderboerderij of in het tuincentrum. Ik had hem graag nog eens meegenomen naar het strand om daar vervolgens nog een allerlaatste keer te laten proberen om door middel van blaffen, de golven te kunnen laten stoppen. Of om heerlijk in het zand te liggen rollen. Of zelfs in hele vieze dingen te laten rollen wat bij Baloo in zijn hele leven, toch wel terugkerende momenten waren. Ik had nog zo graag een allerlaatste fotoshoot willen laten maken van ons drietjes. Dit laatste stond trouwens al gepland op dinsdag 17 mei.

Helaas kon er helemaal niks van deze wensenlijst uitgevoerd worden. Ik zag het als een soort bucketlist wat mensen weleens maken van dingen die ze graag nog eens zouden willen ondernemen in hun leven. Sommige mensen lukt het om alles af te kunnen vinken in hun leven, sommige mensen kunnen er maar een paar uitvoeren. Maar in ons geval is deze bucketlist onaangeroerd gebleven. Het ging ineens zo slecht met Baloo dat ik geen keus meer had. Baloo heeft sinds hij bij mij kwam wonen, 24/7 zichzelf aan mij gegeven. Hij stond klaar voor me wanneer ik hem nodig had, en zelfs ook wanneer zijn hulp niet nodig was. 24/7 was hij er voor mij. Ik zou zo egoïstisch zijn geweest als ik hem puur voor mijzelf nog wat langer bij mij zou houden. En dat hij pijn zou lijden. Hij kón niet meer en gaf dit zo overduidelijk bij mij aan. Ik moest hem onverwachts sneller dan gedacht loslaten. Baloo was mijn grote held. Dankzij hem leef ik nog, dankzij hem ben ik nu op een punt in mijn leven waar ik zonder zijn komst nooit zou zijn gekomen. Mijn liefste Balootje is in mijn armen heel rustig ingeslapen. Hij is letterlijk in zijn harnas overleden. Tot aan zijn allerlaatste dag stond hij voor mij klaar en speelde hij met zijn grote maatje Joyca.

Wat waren Joyca en ik van slag nadat wij Baloo moesten laten gaan. Thuis zijn voelde niet meer als thuis. Zonder Baloo was het zo raar stil in huis. Zowel ik als Joyca waren er kapot van. En erg verdrietig. Bij Joyca uitte zich dit in dat hij niet meer wilde spelen. Niet meer wilde kroelen. En dat hij me pas bij de derde keer dat ik het vroeg kwam helpen. Hij keek ook erg verdrietig en liet zijn koppie meer hangen. Omdat ik merkte dat Joyca vrolijker was als we buiten waren, hebben wij heel erg veel tijd samen buiten doorgebracht. Op de gekste tijden waren wij in de natuur te vinden. Smorgens heel vroeg maar zelfs ook in de nacht. We ontvluchtten thuis zolang het weer het toeliet. Langzaamaan probeerden we weer steeds ietsjes langer thuis te kunnen zijn. Langzaamaan liet Joyca mij weer meer toe en kropen wij samen weer uit het dal. Een dal wat minder diep werd als wat ik verwacht had. Dit kwam denk ik doordat het niet meer anders kon met Baloo en ik rationeel wist dat dit het beste was wat ik voor Baloo kon doen. En doordat Joyca de taken al een tijd van Baloo had overgenomen en mij kon helpen.

Het tweede wat dit jaar erg zwaar en moeilijk is, is het overlijden van mijn halfbroer Peter. Sinds hij had laten weten dat hij niet meer beter zou worden, was hij continue in mijn gedachten. Ik had nog zoveel vragen die ik hem wilde stellen. Ik had nog zoveel willen weten over hoe zijn leven is verlopen. We appten elkaar dat we graag nog eens wilden afspreken met elkaar en spraken over een allerlaatste afscheidsknuffel. Helaas nam de ziekte zijn leven veel te snel over. En op de dag dat ik hem wilde vragen of we elkaar in het weekend zouden kunnen ontmoeten, werd ik gebeld door mijn broertje dat Peter was overleden. De dagen tussen zijn overlijden en de crematie waren zo onwerkelijk. Het leek alsof ik in een droom leefde. Zelfs toen we in de hal van het crematorium zaten voelde alles nog heel onwerkelijk. Tijdens de bijeenkomst werd er steeds een slideshow met fotos afgespeeld. En tussendoor werden er wat dingen verteld over zijn leven. Het was een bijeenkomst met een lach en met veel tranen. Een lach om de ondeugende streken die hij uithaalde, tranen omdat zo'n mooi mens niet meer leefde. Want achter zijn muurtje die hij in zijn leven om zijn hart had gebouwd, zat een heel mooi en bijzonder persoon. Altijd voelde ik mij veilig als ik met hem samen was. Hij was echt de zorgzame grote broer voor zijn kleine zusje, ondanks we ongeveer even groot waren. Wat hadden we beiden meer over ons leven willen delen en wat hadden we het leven graag anders zien verlopen dan hoe het voor ons is verlopen. In het crematorium waren we expres achterin gaan zitten. Maar wat we niet verwacht hadden, werden wij als eerste uitgenodigd om nog een laatste rondje te lopen langs het mandje waar hij in lag. Zodra we aan zijn voeten stonden, en de contouren van zijn lichaam onder de deken zagen liggen, braken we en stonden we als een kind te huilen. Onze grote broer was er niet meer, en dat besef kwam op dat moment heel pijnlijk binnen. Voor altijd neem ik hem mee in mijn hart. Ineens ben ik niet meer het middelste kind, maar werd ik de oudste. Geen grote beschermende broer meer boven mij, geen stevige armen meer om mij heen die zich stevig tegen hem aandrukken tijdens een begroetende knuffel. Geen diepe gesprekken meer met elkaar. Nooit meer mezelf tijdens zo'n gesprek te hoeven zeggen, dat ik niet met Gert maar met Peter zat te praten. Want wat leken die twee toch veel op elkaar! Het enige verschil wat er tussen die twee was, was dat Peter donkere wenkbrauwen had en Gert lichte. Maar hun houding, hun stem, hun lach en hun gebaren waren exact hetzelfde. Zelfs de gezichtsuitdrukkingen.

In de decembermaand blijven mijn gedachten ook extra veel bij mijn twee hartsvriendinnen. Dit verlies blijft me zwaar vallen. Er gaat nog steeds geen dag voorbij sinds hun overlijden dat ze niet in mijn gedachten zijn. Maar in de decembermaand komen zij extra langs in mijn gedachten. Van beiden in leven geen afscheid kunnen nemen. Bij Melissa was er een mogelijkheid geweest achteraf, maar ik heb die kans niet kunnen pakken. Ze vroeg mij of ze op woensdagavond langs mocht komen bij mij op de gesloten afdeling. Maar ik was teveel uitgeput en kon niks anders meer dan mijn bed induiken. Ik vertelde haar dat ik liever een andere keer wilde afspreken omdat ik het niet aankon die woensdagavond. Ze vertelde mij dat dit niet erg was omdat ze toch nog best veel bezoekjes wilde afleggen. Zelfs toen is er geen lichtje gaan branden dat dit haar afscheidsbezoekjes waren. Op zondag kreeg ik een kaartje van haar via de verpleging. Ik wilde haar bedanken daarvoor en belde haar op. Ik kreeg de voicemail waarin ik voor de allerlaatste keer nog eens haar stem hoorde. Omdat ze niet opnam stuurde ik haar een berichtje. Deze heeft zij nooit meer kunnen lezen, want vlak nadat ik deze kaart had gekregen, vertelde een verpleegkundige mij dat hij slecht nieuws voor mij had en dat Melissa de dag ervoor was overleden. Het was nog even spannend of ik niet moest gaan kiezen tussen twee begrafenissen. Want op dezelfde dag als Melissa, is ook mijn opa overleden. Gelukkig werd mijn opa op woensdag begraven en kon ik dezelfde avond nog gaan condoleren en afscheid nemen van Melissa. Donderdag werd zij begraven. Ze had haar ouders gezegd dat ze mij moesten vragen om een gedicht voor te lezen tijdens de afscheidsdienst. Ondanks ik het erg spannend vond om voor zo'n volle kerk te staan, viel dit allemaal weg toen ik daar stond. Het leek net of alleen zij en ik daar voorin die kerk waren en verder helemaal niemand. Toen ik klaar was met het gedicht voor te lezen, zag ik ineens die overvolle kerk en de uitgestoken armen van Melissa haar moeder. Ze gaf mij een stevige knuffel en zei me dat Melissa dit beslist heel mooi had gevonden en fijn dat ik dit voor haar had willen doen.

Nog geen twee jaar nadat Melissa overleed, viel er nog een hartsvriendin weg. Williëtte, welke ik op school had leren kennen in een heel zware periode. Ik werd voor het 12e jaar op rij heel erg gepest. Hoorde nog steeds nergens bij en mijn vreugde en échte lach waren mij afgenomen. Letterlijk de zin in het leven was uit mij geschopt en geslagen. Ik was al jaren een buitenbeentje die nergens bij hoorde. Tót het moment dat ik bij Williëtte in een deelklas terechtkwam. Voortaan had ik tijdens de pauzes gezelschap en met mij en Williëtte nog 2 anderen. We vormden een groepje tijdens de pauzes. Waaruit met Williëtte een hechte vriendschap ontstond. Helaas verloren we elkaar uit het oog nadat we onze diplomas behaald hadden. Een aantal jaar later kwamen wij op een onverwachte manier weer in elkaars leven. Zij bleek op dezelfde afdeling als mij te zitten. Ik vond het lastig om weer een vriendschap aan te durven gaan nadat Melissa zo ineens was weggevallen. Maar Williëtte gaf niet op. En zij won. Onze vriendschap werd zelfs nog hechter dan ooit tevoren. We deelden zoveel zelfde trauma's dat we elkaar al aanvoelden voor het weer misging en de trauma's de overhand kregen. Beiden hadden we last van dissociaties. Wat de verpleging niet lukte, kregen wij bij elkaar wel voor mekaar. We konden de ander zo geruststellen dat wij sneller weer bijkwamen en in het hier en nu terug konden komen. Het was zelfs zo dat als de verpleging het niet lukte, zij ons kwamen roepen om de ander te helpen. We hadden een hele diepe connectie met elkaar en stuurden elkaar vaak op hetzelfde moment, hetzelfde berichtje. We hebben samen nog heel veel mooie en dierbare herinneringen kunnen maken. Naast alle moeilijke en verdrietige momenten, genoten we dubbel zo hard van alle mooie momenten. Tot in die ene nacht.. ik kon maar niet slapen en voelde een enorme onrust diep vanbinnen die ik niet kon plaatsen. Deze duurde best lang. Pas toen het al ochtend was heb ik nog een uurtje kunnen slapen. In de ochtend kreeg ik de sleutel van de waskast mee om handdoeken en washandjes te kunnen pakken. Toen ik deze terug ging brengen, kwamen net een verpleegkundige en psycholoog van de afdeling waar ik eerst op had gezeten naar boven toe. Ze keken mij met een heel rare blik aan, en reageerden niet meteen toen ik ze vroeg of zij de sleutel dan meteen aan de verpleging terug wilden geven nu zij toch daar moesten zijn. Ik vond het maar vreemd en begreep er niks van. Tot het moment dat ze kort nadat ik weer op mijn kamer was, op mijn deur klopten. En met een serieus gezicht vertelden dat ik met ze mee moest komen omdat ze me wat moesten vertellen. De angst sloeg me om het hart en met knikkende knieën liep ik achter ze aan naar een kamertje. Hier kreeg ik te horen dat Williëtte die nacht was overleden. Op het tijdstip waarin ik die diepe onrust voelde, is zij overleden. Ik heb dit onbewust aangevoeld vanbinnen, dit verklaarde ineens die diepe onrust in mij. Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van haar. En hierdoor bleef jarenlang het gevoel dat zij plotseling weer voor me zou staan.

Wat ik met een andere vorm van afscheid nemen bedoel, is dat ik fysiek steeds meer in moet leveren. Dit gebeurt al door de jaren heen, maar lijkt nu de laatste jaren steeds sneller te gaan. Toen ik de diagnose (h)EDS kreeg, vielen veel dingen op zijn plek. Tegelijkertijd is deze ziekte licht progressief en is het vooruitzicht dat ik steeds meer in zal moeten gaan leveren. Geen fraai toekomstperspectief als je daarbij stilstaat. Maar ondanks dit probeer ik om de dingen positief te benaderen en er met humor mee om te gaan. Al zijn er heus momenten dat het me heel zwaar valt en dat ik niet zo positief en met humor erover kan hebben of zelfs denken. Het valt niet mee als je steeds weer iets moet inleveren. Gelukkig heb ik Joyca en begeleiding en vrienden om mij heen die mij helpen om op de been te blijven en niet het bijltje erbij neer te gooien.

Gelukkig gebeurden er afgelopen jaar niet alleen moeilijke en verdrietige dingen. Zo mocht ik via facebook nieuwe mensen leren kennen waaruit vriendschappen ontstonden. Ook werd ik recent in contact gebracht met een lieve vrouw die ook diverse beperkingen heeft. Ik hoop oprecht dat dit contact steeds verder mag uitgroeien tot vriendschap. Het is zo waardevol om goede vrienden rondom je te hebben waarmee je lief en leed kan delen. Iets wat ik 11 jaar lang sinds het overlijden van Williëtte niet zo goed durf aan te gaan. Sinds afgelopen weken lijkt hier iets in te zijn gaan veranderen en durf ik sommige mensen wat beter toe te laten in mijn leven. Hier ben ik erg dankbaar voor, want stiekem heb ik het best gemist om goede vriendinnen om me heen te hebben. Toch blijft de angst dat ook zij weg zullen vallen. Maar ik hoop dat de vriendschappen steeds meer mogen verdiepen. Met een aantal mensen is dit al het geval. En ik ben daar zo dankbaar voor.

Hopelijk zetten de vriendschappen door in het nieuwe jaar. Kan ik ze steeds beter toelaten en zal het mogen groeien. En hopelijk mag ik komend jaar qua gezondheid stabiel blijven ipv dat de achteruitgang doorzet. Kan ik met alle hulpmiddelen die in korte tijd in mijn leven zijn gekomen mezelf goed redden. De hulpmiddelen die al zijn aangevraagd nog voor ik mijn diagnose kreeg. Sommigen zijn al in huis, anderen zijn nog in behandeling. Het gaat om een trippelstoel, ligorthese, rolstoel en een aangepaste stoel voor in huis. Niet zo gek dat mijn hoofd momenteel omloopt en ik het niet meer zo goed op een rijtje heb. Maar ook dit herken ik wel van eerdere achteruitgang. Dan kan mijn hoofd even niet meer bijbenen hoe snel er weer dingen definitief veranderen. Dat ik opnieuw mijn agenda moet aanpassen omdat het anders teveel is voor me. Dit houd vaak een aantal weken of aantal maanden aan, en dan gaat het weer wat beter en is het weer rustiger in mijn hoofd waardoor ik het overzicht weer duidelijk heb.

December 2022 wordt afgerond. Nog 10 dagen december en dan begint het nieuwe jaar 2023. Een nieuw jaar, een nieuwe kans, een nieuw begin. Hopelijk brengt het jaar 2023 mooie dingen met zich mee. Ik ga afronden, het is zo'n lange lap tekst geworden. Dag december 2022, 10 dagen nog zien door te komen met alle herinneringen. Mooi en verdrietig. Het komt goed.