Smeerpoetserij

Smeerpoetserij

Het allereerste wat in mij opkomt wanneer ik aan ondeugende streken van Baloo denk, is zijn voorliefde voor alles wat ik smerig vind. Hoe viezer, hoe beter Baloo het naar zijn zin had.

Het eerste en meteen ook het allersmerigste akkefietje wat Baloo uithaalde, gebeurde toen hij nog maar pas bij mij was. Ik had de opdracht gekregen van onze instructeur Joop, om te oefenen met het loslopen van Baloo. Dit vond ik zelf heel erg spannend, maar ging er toch braaf mee aan de slag. De eerste keren ging dit best aardig vond ikzelf, op het hierkomen na dan. Want zo jong als Baloo nog was met zijn bijna 7 maanden, zo eigenwijs was hij ook. Meneertje besloot dat 'hierkomen' betekende: toe maar, leef jezelf eerst nog maar eens flink uit voor je weer mee naar huis gaat.

En op een beste dag, zag Baloo de smeerpoets zijn kans schoon. We waren weer in het parkje aan het trainen. Bij dit parkje zit ook een grote vijver. Hier zitten regelmatig mensen te vissen. Ik vermoed dat een visser vergeten was om een gevangen vis weer terug het water in te gooien. Want zodra de riem los klikte, en ik het commando 'vrij' had gegeven spurtte hij ervandoor en rende in 1 rechte lijn richting de waterkant. Vervolgens ligt hij heerlijk te rollen en wrijft zijn rug nog eens lekker heen en weer. Het 'hierkomen' verliep wel echt vlotjes voor een keer, maar zodra hij op ongeveer een meter afstand bij mij vandaan was, rook ik een gore indringende vislucht. Ik besloot eens te kijken wat er dan aan de waterkant lag. Het bleek een rotte vis te zijn. Meuren dat Baloo deed!!

Eenmaal thuisgekomen heb ik hem wel iets van 5x gewassen met hondenshampoo maar hij bleef stinken. Toen heb ik een hondenparfum opgespoten, maar ook door de parfum heen bleef die penetrante vislucht hangen. Deze heeft een paar dagen aangehouden voor het uit zijn vacht verdwenen was.

Een andere keer had ik met een vriendin afgesproken die ook in Den Bosch woont. Het was een heerlijke zomerdag en we hadden afgesproken om eerst naar een strandje aan de Maas te gaan en vervolgens op een terras wat te gaan eten met elkaar en met onze assistentiehonden. We hadden een heerlijke middag daar aan de Maas. Onze honden vermaakten zich prima daar. Toen het tijd was om te gaan en we richting de auto liepen, lag Baloo weer heerlijk te rollen. Zodra hij opstond zagen we dat hij helemaal bruin was. Toen ik hem bij me riep, roken we een poeplucht. Oh ja zei mn vriendin, dat is koeienstront er lopen hier koeien los rond.

Er was alleen 1 probleempje, Baloo hield er niet van om het water in te gaan en hij moest toch echt een stuk schoner zijn voor we de auto in konden met hem. Mijn vriendin besloot om de meegebrachte waterflesjes te vullen en over Baloo heen leeg te gooien terwijl ik met een doek ging boenen. Na lang poetsen kon hij eindelijk mee in de auto. Maar we moesten eerst wel even naar het huis van mijn vriendin om hem in bad even goed te wassen.

Zodra Baloo fris en fruitig was, ging ik mezelf ook even snel douchen. Ik wilde erna weer mijn schoenen aantrekken zodat we op pad konden naar het restaurant. Tot mijn grote verbazing bleken deze ineens spoorloos verdwenen te zijn. Ik begreep er niks van. Na lang zoeken kwamen we tot de conclusie dat deze nog op de plek stonden waar we Baloo gepoetst hebben. En ik had op dat moment mijn waterschoenen aan, vandaar dat ik ze helemaal niet gemist had toen we in de auto vertrokken vanaf de Maas. Nu begrijp ik hoe het kan dat er ergens een paar schoenen zomaar staat op een vreemde plek.

Een andere keer logeerden wij bij deze vriendin toen ik verhuisd was naar Middelburg. En zij ging toen elke avond met een groep mensen de honden uitlaten. Die keer bestond de club honden voornamelijk uit donkere labradors. Het was erg gezellig en toen we bij een losloopveldje kwamen, mochten onze honden lekker even spelen los van de riem. Doordat het inmiddels al donker was, hadden we niet in de gaten dat er een modderplas was in het veldje. Maar meneertje Baloo had er een neus voor en spoorde zonder problemen deze plas op. Hij had er weer liggen rollen, en pas toen we onze honden weer gingen aanlijnen, zagen we dat Baloo zich vakkundig had voorzien van een andere haarkleur. We schoten in de lach, en iemand maakte de opmerking: 'hij past zich gewoon aan, aan de rest van de honden'.

Waar ik ook kwam, als er smerigheid lag en ik had het niet door dan spoorde Baloo dit wel op. Op een keer was ik met Joop en zijn toenmalige windhonden in een bos. Ze waren lekker aan de wandel en liepen wat voor ons uit. We zagen ze eventjes niet omdat er een bocht was, maar zodra we die bocht om liepen zagen we dat onze honden in een diepe modderplas aan het pootjebaden waren. Ik vermoed dat het water te diep was voor Baloo om in te liggen rollen.

En zo kan ik nog wel talloze situaties opnoemen waarin Baloo zich van een andere haarkleur had voorzien. Hij heeft de volgende haarkleuren gehad:

Pikzwart van de modder
Bruin van de koeienvlaaien
Groen van pas gemaaid, vochtig gras
Geel van de stampers met stuifmeel van bloemen
Rood van besjes die in het gras lagen

Ook voorzag hij zichzelf van accessoires in zijn haar, wat ik minder geslaagd en zelfs gevaarlijk vond.

Het eerste waren van die grote zwarte bollen met een soort weerhaakjes eraan vast. Hij had liggen rollen in de sneeuw in een slootkant. Zodra hij daaruit liep, zag ik dat zijn prachtige lange staart helemaal geklit zat met deze bolletjes. Toen ik op de afdeling terugkwam, vond een verpleegkundige het nodig om zijn staart af te knippen. Wat vond ik dit toch erg... Ik stond echt met tranen in mijn ogen, verslagen naast Balootje. Zodra ze klaar was, leek het net of de ratten Baloo zijn staart hadden afgebeten, zo scheef was zijn staart geknipt. De volgende dag belde ik met een trimsalon, of deze zijn staart misschien konden recht knippen. Zodra ik er aankwam, zei ze meteen: je had die bollen kunnen laten zitten, dan had ik die er wel uit kunnen krijgen. En weer sprongen de tranen in mijn ogen. Dit keer omdat zijn staart onnodig eraf was geknipt. Gelukkig groeiden zijn haren snel weer aan, en kreeg hij een nog vollere staart dan voor deze was afgeknipt.

Ook de kleine groene klittenbolletjes heeft hij eens in zijn vacht gehad. Deze krijg je er gelukkig makkelijk uit. Maar voor ik deze er allemaal uit had, waren we al uren verder. Wat een klus was dit toch!

Zaadje van planten bleven ook nogal eens hangen in zijn vacht. Baloo hielp de natuur een pootje met zich voortplanten.

Wat ik zelf erg gevaarlijk vond, was die keer dat hij vol zat met grasaren. We waren aan het strand en daarbij is ook nog een grasveldje. Hier was hij bovenop geklommen om te gaan rollen. Ik had er te laat erg in dat het veldje vol met grasaren stond. Zodra ik de ruimte had om de grasaren te verwijderen, ben ik een hele poos bezig geweest. Helaas kreeg ik niet alles dezelfde dag uit zijn vacht. Hierdoor kropen de grasaren steeds verder Baloo zijn vacht in, maar ook zijn huid was niet ongeschonden uit de strijd gekomen. De dagen die volgden bleef ik maar grasaren vinden. De meesten groeiden al in zijn huid en veroorzaakten er kleine ontstekingen. Gelukkig is hij verder niet ziek geworden en ik hoop maar dat ik toen alle grasaren heb kunnen verwijderen. Wat voelde ik me schuldig naar Baloo toe. En wat een ellendige rotdingen zijn grasaren! Hij heeft ze ook meerdere keren in zijn poot gehad. Die krengen kruipen onderhuids verder. In Baloo zijn geval, kwamen ze er gelukkig aan de bovenkant van de poot uit. Maar ze noemen dit ook wel de sluipmoordenaar, omdat deze krengen zich in organen kunnen boren en de hond eraan kan overlijden. Wat ben ik dankbaar dat dit niet is gebeurd!