Samen slapengaan

Samen slapengaan

1 van de zeer waardevolle momenten, is die van samen slapengaan. Joyca die half op mn buik en half op of tussen mijn benen ligt. Beiden liggen we dan op onze rug, Joyca draait vlak voor hij in slaap valt naar zijn linkerzij.

Met zijn rechter voorpoot houd hij mijn linkerarm vast. Ik heb mijn rechterhand op zijn kop en ben wat aan het friemelen/kloppen/trommelen/aaien. Zodra ik er eventjes mee stop, beweegt Joyca zijn poot waarmee hij mijn arm vasthoudt en moet ik doorgaan met mijn rechterhand bewegen op zijn kop

En op den duur vallen we zo samen in slaap. Soms liggen we in andere houdingen, maar we zijn altijd op welke manier dan ook fysiek met elkaar in contact.

Het geeft een gevoel van geborgenheid. Een gevoel van veiligheid en warmte. En ik voel me helemaal volstromen met liefde voor hem.

Wat heb ik het toch goed getroffen met dit lieve mannetje. Het kereltje wat mij vanaf ons allereerste contact al volledig vertrouwde. Hij gaf zich al liggend op mijn borst helemaal over aan de slaap. Hij werd rustig van mij maar andersom ik ook van hem.

En altijd als ik mij onrustig voel of angstig wordt of wat dan ook, komt hij eraan en zodra we op welke manier dan ook fysiek in contact zijn voel ik mij weer tot rust komen. Als ik ergens zit of sta dan komt hij naast of voor me zitten, legt hij eerst zijn beide voorpoten op mijn handen, op mijn schoot of houd hij mijn bovenbenen vast met zijn voorpoten. Indien het nodig is, komt hij bovenop mij hangen met zijn hele bovenlichaam, springt hij helemaal op schoot of springt met zijn voorpoten tegen mijn borst of armen en blijft in fysiek contact staan met mij. Soms gepaard met likken in mijn hals of handen. En als ik sta ga ik zitten zodat hij me nog beter kan helpen.

Het samen in slaap vallen vind ik zo'n mooi en waardevol moment. Fysiek helpt hij me de pijn te onderdrukken doordat mijn bekken kantelt door zijn gewicht. En psychisch maakt hij me kalm en rustig. Hierdoor val ik ook in een rustige slaap. Als hij niet fysiek in contact is voor het slapengaan, dan val ik in een onrustige slaap vol angstige en nare dromen/nachtmerries. Als dit het geval is als we niet fysiek in contact zijn, wat weleens in de zomer gebeurt, dan komt Joyca er alsnog aan om mij wakker te maken en me weer tot rust te brengen.

Dankzij deze lieve trouwe hulp op vier pootjes, durf ik te gaan slapen. Het is haast onvoorstelbaar hoeveel impact het heeft als je in het verleden zo gepest bent. Dat dit nu zoveel jaren later nog altijd mijn dagelijkse leven zo beïnvloed. Dat ik daardoor nog altijd niet zonder hond of voor mij bekend en vertrouwd persoon over straat durf. Ik doe het weleens om even kort mijn afval weg te brengen of iemand op te wachten in de straat, maar meteen merk ik aan mezelf hoe gespannen en hyperalert ik ben op mijn omgeving. Alles wat geluid maakt komt binnen en is in mijn hoofd een pester of zelfs een groep pesters. Nog altijd verwacht ik elk moment in mekaar getrapt te worden. Het gekke is dat ik heus wel weet dat het in het hier en nu gelukkig niet meer de realiteit is. Maar keer op keer gebeurd het in mijn hoofd nog steeds. Hoor, zie en voel ik mijn pesters

Joyca helpt mij buiten in het hier en nu te blijven. Intussen blijf ik alsnog wel hyper alert. Ik hoor en zie alles wat in grote straal om mij heen gebeurt. Ik heb vluchtroutes om snel aan de mensenmassa te kunnen ontsnappen, meteen in de gaten. Als ik op de scootmobiel rijdt zit Joyca er vaak ook op. Door zijn warmte en druk tegen mijn benen helpt hij me ook in het hier en nu houden en hij maakt me rustig. 

Op momenten dat ik stilsta met de scootmobiel gaat hij vaak piepen om mijn aandacht vast te kunnen houden. Ik vond het (en vind het vaak nog steeds) behoorlijk irritant. Sinds kort besef ik me echter dat het zijn manier is om mijn aandacht vast te houden zodat ik met hem in contact ben en niet zo erg bezig ben met mijn omgeving. 

Wat ik nu in mijn blog beschreven heb, zijn voor mij een aantal van de zeer waardevolle en belangrijke taken die Joyca uitvoert als psychiatrische hulphond. Vaak ook wel psychosociale hulphond genoemd.

Zonder hem en zonder deze taken ben ik niks waard. Ik zou dan denk ik, net als in het verleden overdag gaan slapen (als ik al kan of durf te slapen) omdat het als ik dan wakker wordt, nog licht is buiten en er mensen wakker zijn als ik mijn verhaal kwijt moet. Ik zou niet meer buiten kunnen komen, mits er iemand met me mee gaat en dicht bij mij blijft. Ik zou niet meer durven douchen en hoogstwaarschijnlijk zou ik mezelf weer pijn doen en suïcidaal zijn. Ik zou weer continue in angsten en dissociaties leven waarbij de herbelevingen mijn leven zwaar beïnvloeden.

Zo ongelooflijk dankbaar dat er hulphonden bestaan. En onvoorstelbaar wat zo'n hond allemaal kan leren om zijn baasje te kunnen helpen. En dat ze het zelf zo leuk vinden om taken aan te leren en uit te voeren. 

Het is overigens niet zo dat een hulphond alles kan oplossen waarmee zijn baasje te dealen heeft. Soms lijkt het wel alsof zo'n hulphond met name in de media als wondermiddel wordt omschreven die alles in 1 keer doet verdwijnen of die zijn baasje wonderbaarlijk kan genezen. Maar nee, dit is absoluut niet het geval. Het blijft keihard werken om met de klachten overweg te kunnen gaan. Mijn Joyca maakt het leven draaglijker maar de klachten zijn niet verdwenen. Wel zijn de scherpste kantjes gesleten en gaat het veel beter met me dan enkele jaren terug. Die veiligheid, geborgenheid zorgt ervoor dat ik door blijf knokken. De zorg voor Joyca zorgt ervoor dat er enigzins een ritme in mijn leven is ontstaan en dat ik hoe dan ook mijn bed uit moet om voor hem te zorgen. Dat ik weer een doel heb in mijn leven. Dat ik het leven weer aan durf te gaan en niet opgeef, hoe zwaar het soms ook kan zijn.

Mijn klachten zijn niet verdwenen, maar dankzij Joyca wel beheersbaar en onder controle