15 jaar BMA

15 jaar Bultersmekke Assistancedogs

In de afgelopen week vierde de hulphondenorganisatie haar 15 jarig bestaan. Een organisatie die klein begon maar inmiddels is uitgegroeid naar een grotere organisatie. BMA assistancedogs (Bultersmekke) gaat uit van de eigen kracht van de cursist. Het leren zelf je eigen hond op te leiden onder begeleiding van een instructeur/instructrice is waar zij voor staan. Hierdoor kan de hond opgeleid worden waar de cursist hem/haar specifiek voor nodig heeft. Maatwerk dus. Waar bij andere organisaties de hond al gedeeltelijk of helemaal opgeleid wordt tot hulphond voor deze bij de cliënt geplaatst wordt, en vaak meer taken aanleert dan welke de cliënt in de praktijk gebruikt, leidt je als BMA cursist je eigen hond helemaal op tot hulphond en leert deze alleen de taken aan die je in de praktijk gaat gebruiken. Begrijp me niet verkeerd, beide methodes zijn natuurlijk prima. Alleen bij mij past de manier hoe BMA het doet beter dan de andere methodes. Vandaar ook dat ik hiervoor gekozen heb.

Veelal komt de hond al als pup vanaf de fokker bij de cursist wonen. In sommige gevallen zijn de honden al iets ouder of was er al een hond aanwezig die geschikt bleek te zijn om als hulphond opgeleid te kunnen worden.

Mijn persoonlijke zoektocht zoals ik al vaker verteld heb, begon in januari 2010. Mijn leven vóór 2010 bestond uiteindelijk alleen nog maar uit: 'zien te overleven, en mijn tijd uitzitten'.

Januari 2010.
Ik keek op een avond naar een tv programma waarin een meisje haar eerste psychiatrische hulphond kreeg. De gelijkenis met hoe zij was voor ze haar hond kreeg, was zo sterk dat het net leek of ik naar mezelf aan het kijken was. Haar schrikachtigheid, haar dissociaties, haar herbelevingen en noem alles maar op. Dat had ik zelf kunnen zijn. Ook zag ik hoeveel haar hulphond haar bracht en hoe ze weer een leven kon opbouwen ipv te overleven. En een heel klein sprankeltje hoop was in mij geboren. Hoop die ik inmiddels allang niet meer had, omdat mijn leven voor mijn gevoel op een doodlopend spoor zat, wat nergens naartoe leidde dan uiteindelijk naar de dood. Zo was ik eraan toe...

Ik deelde met mijn behandelaar en persoonlijk begeleidster wat ik had gezien in dat tv programma en hoeveel haar hond haar hielp. Beiden stonden ze er heel open in en dachten ze dat zo'n soort hulphond mij ook weleens zou kunnen gaan helpen. Ze stimuleerden mij om via internet informatie op te gaan zoeken hierover.

Zodra ik op de website van wat toen nog Bulters+Mekke heette terechtkwam, sprak mij deze direct heel erg aan, ik had bij deze organisatie een heel goed gevoel. Het feit dat je zelf onder goede begeleiding je eigen hond opleidt tot hulphond en dat de hond bij je mag blijven tot aan zijn/haar dood vond ik beiden heel erg fijn.

Ik besprak het met mijn persoonlijk begeleider en heb haar de website ook laten lezen. Ze zei dat ik maar eens moest gaan bellen met ze voor meer informatie en hoe alles in zn werk ging.

Wat ging het allemaal supersnel vanaf dat moment, ik kon het met mijn hoofd niet goed bijbenen. Want de periode vanaf het allereerste contact tot Baloo daadwerkelijk bij mij kwam wonen, besloeg zelfs nog geen 3 maanden tijd. Wat echt zeer weinig voorkomt, zeker in deze tijd. Een bijzondere samenloop van omstandigheden brachten mij en Baloo samen in elkaars leven.

Het opleiden van hond tot hulphond had ik zelf behoorlijk onderschat. Wat was het pittig en wat moest ik veel leren. Niet alleen qua commando's aanleren bij Baloo, maar ook grenzen leren stellen, duidelijkheid bieden, duidelijk leren spreken, zelfstandig naar buiten leren gaan (een pittige want het lukte mij al jarenlang niet om dit te kunnen doen), een wandeltempo ontwikkelen, meer (zelf)vertrouwen leren krijgen/ontwikkelen, wennen aan het feit dat er 24/7 iemand echt 100% voor mij was waren allemaal leerprocessen voor mij. Maar ook Baloo moest een hoop leren, niet alleen op hulphond gebied maar ook allerlei basis dingen die elke hond zou moeten kennen en die hij door zijn verleden nooit had aangeleerd.

Uiteindelijk duurde het nog ruim 2 jaar voor ik zelf stabiel werd op psychisch vlak. Door allerlei omstandigheden is onze opleiding meerdere keren stil komen te liggen of op een heel laag pitje gezet. Hierdoor deden wij veel langer over de totale opleiding dan de ongeveer 2 jaar die ervoor staat. In 2016 behaalden we uiteindelijk de teamtest en hadden we de hele opleiding doorlopen.

Een weg van vallen en weer opstaan, stilstaan en weer doorgaan, een weg met hele diepe dalen en hoge bergen.

Wat ik nooit had durven hopen of zelfs maar kon vermoedden, gebeurde tóch. Dankzij de komst van Baloo veranderde mijn hele leven. Ik kreeg weer een leven en hoefde niet langer te overleven. De eerste stap die ik bereikte met zijn hulp waren de paniekaanvallen die hij eerst leerde aangeven en vervolgens zelfs vaak wist te voorkomen/verminderen in heftigheid. Daarna leerde ik mijn dag/nachtritme weer om te gooien ipv het omgekeerde ritme wat ik voor zijn komst ontwikkeld had en dat ik weer durfde te gaan slapen. En het zelfstandig weer naar buiten kunnen gaan was minstens zo'n grote stap. Daarna van jarenlange klinische opnames naar beschermd wonen en daarna na anderhalf jaar naar een zelfstandige huurwoning. Weer leren durven reizen met het ov. De 24/7 onder toezicht/begeleiding kunnen terugbrengen naar nog maar enkele keren per week begeleiding aan huis. De wijkverpleging kunnen afbouwen naar nul. Energie beter leren verdelen etc etc.

Vanaf 2018 kon Baloo taken gaan afbouwen omdat Joyca erbij was gekomen en deze steeds meer over kon gaan nemen. Dat ik toen beter in mijn vel zat, was goed te merken toen Joyca werd opgeleid tot hulphond. Waar ik er met Baloo in totaal ruim 6 jaar over gedaan heb, was dit bij Joyca nog geen 2 jaar.

Toen we op 12 mei 2022 definitief afscheid moesten nemen van onze lieve Baloo, voelde het ook een klein beetje alsof ik afscheid nam van een heel tijdperk waarin erg veel was gebeurd. Samen met Baloo hebben we nog heel wat heftige en traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Deze leer ik nog steeds meer achter me te gaan laten.

Het voelt alsof ik samen met Joyca aan een nieuw hoofdstuk mocht beginnen. Daar waar ik dankzij Baloo de wereld van de psychiatrie in 2012 en 2013 achter mij heb kunnen laten, heb ik samen met Joyca op fysiek gebied nog heel wat uitdagingen voor mij staan. Vooral sinds de diagnose EDS gesteld werd na jaren van onverklaarbare klachten, gaat er veel in mij om. Over het algemeen vind ik het vooruitzicht best moeilijk omdat dit met deze aandoening en de andere aandoeningen die ik heb, niet heel positief is. Elke stap die ik achteruit ga op fysiek gebied, is er weer één. En als ik terugkijk naar de afgelopen jaren zijn dit al heel veel stappen geweest. Stappen waarbij Joyca ook steeds meer taken erbij kreeg en waarmee hij me graag helpt. Maar wel confronterend voor mij.

Baloo vanaf 2010-2022 in mijn leven die veel psychiatrische taken had en een aantal ADL taken
En Joyca vanaf 2018- heden in mijn leven die veel ADL taken heeft en een aantal psychiatrische taken

Zonder BMA was ik er niet meer geweest. Dankzij BMA en de fokkers van Baloo (ofaislynn forest) en later van Joyca (the Dutch coast) kreeg ik de kans om mijn leven te kunnen veranderen van overleven naar leven en om weer deel te kunnen nemen aan de maatschappij.
BMA maakt het verschil ook al zeggen zij dat wij dat zelf gedaan hebben. Maar nogmaals, zonder BMA had ik niet meer geleefd en zonder hen had ik nooit kunnen bereiken wat ik nu wél bereikt heb.

Daarom, een enorme dankjewel!!! Dankjulliewel dat ik dankzij jullie een kans kreeg om te kunnen leven. Dankjulliewel voor al jullie hulp en ondersteuning. Dankjulliewel dat jullie zijn wie/hoe jullie zijn. Dankjulliewel voor ALLES!!