Vrijheid

Vrijheid

Vandaag wil ik het hebben over het thema vrijheid. Een klein woordje maar van zo'n grote betekenis. Vrijheid is geen vanzelfsprekendheid, al staan veel mensen hier helemaal niet bij stil. En dat snap ik, als je kunt gaan en staan waar je wilt, wanneer je wilt en hoe je wilt, dan lijkt dit wèl een vanzelfsprekendheid.

Maar wanneer je beperkt raakt in je bewegen door ziekte, een ongeluk of wat dan ook dan wordt je pas bepaald bij het feit dat vrijheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Wanneer je thuis komt te zitten en keuzes moet gaan maken in wat je nog wèl kunt doen op een dag en verder niks meer kan doen, dan merk je pas wat je altijd als vanzelfsprekend hebt ervaren, dit helemaal niet zo is.

Toen ik jonger was, kon ik veel meer dan wat ik nu nog kan. Ja zelfs tot een aantal jaar geleden nog. Toen kon ik nog naar het centrum lopen vanaf mijn thuis, daar winkelen en weer teruglopen naar huis. Toen dit verminderde, moest ik gaan kiezen tussen de boodschappen halen in de supermarkt of de hond wat langer uitlaten. Dit nam steeds verder af tot ik op het punt aanbeland was dat ik niet eens meer zelfstandig naar de supermarkt kon gaan. Deze bevind zich op maar 350 meter vanaf mijn huis, niet ver maar werd voor mij onbereikbaar.

Boodschappen doen moest ik aan anderen overlaten tenzij ik met een auto mee kon rijden om ze te kunnen halen. De hond goed uitlaten lukte mij niet meer. Een tijdlang kwamen studenten die een hondenuitlaatservice hadden, Baloo uitlaten. Mijn wereldje was inmiddels zo klein geworden en bestond uit in en om mijn appartementje. Een hele vervelende situatie was ontstaan. Ik was erg depressief van het steeds maar thuis moeten zitten en Baloo had vaak tranen in zijn ogen en op zijn wangen wanneer de uitlaatservice hem weer kwam terugbrengen. Ik voelde mij ronduit ongelukkig.

Een aanvraag werd gedaan voor een scootmobiel. De eerste keer werd deze afgewezen omdat de wmo mijn fysieke problematiek niet erkende en alles op psychisch afschoof. Zij dachten dat ik dan niet meer gestimuleerd werd om te blijven lopen. Maar lopen lukte mij inmiddels al niet meer en van opbouwen was geen sprake.

Zodra ik probeerde om weer wat verder te lopen, kon ik amper nog thuiskomen en belandde ik in een grote terugval. Het was een enorme aanslag op mijn lijf. Het kostte zo ontzettend veel energie en zorgde voor veel extra pijn, dat ik daarna voor wekenlang moest herstellen. Ik hield mijzelf in leven door water te drinken. Zelfs kauwen kostte teveel energie en die had ik niet meer. Ik sliep op uitlaatmomentjes van Baloo na, hele dagen en nachten.

Zo gingen er nog een aantal maanden voorbij, en we kwamen tot de conclusie dat het zo niet langer kon doorgaan. Ik vond op een tweedehands site een scootmobiel. Er werd gezegd dat de accu's prima in orde waren en dat er weinig mee gereden was. Begin 2018 werd deze scootmobiel bij mij afgeleverd. Wat een opluchting was dit voor mij. Ineens hoefde ik niet meer te kiezen of ik om boodschappen wilde of een grote ronde met Baloo wilde doen. Het kon ineens èn èn. En daarnaast kon ik nog meer doen ook.

Groot was het verdriet toen de scootmobiel er al in juni 2018 mee ophield.. ik kwam weer opnieuw thuis te zitten, dit keer met een nog jonge pup erbij. De depressie kwam weer opzetten en tijdens een controle bij de reumatoloog, kaartte ik dit aan en barste in huilen uit toen ze vroeg hoe het ging. Ze schreef onmiddelijk een verwijsbrief uit voor een scootmobiel.

Dit keer werd hij wel toegekend door de wmo. In september werd deze geleverd. Het heeft nog enkele weken geduurd voor ik ermee op pad kon gaan, omdat ik platte bedrust kreeg voorgeschreven nadat ik binnen enkele minuten 2 keer door mijn rug was gegaan en daarbij een zenuw beknelling had opgelopen.

Vanaf het moment dat ik er weer mee op pad kon, ervaar ik zoveel vrijheid. Ik kan gaan waarheen ik wil, en wanneer ik dat wil. Hele stukken rijdt ik ermee door de polders rondom Middelburg. Ik doe al mijn boodschappen ermee, of het nu bij de supermarkt is, in het winkelcentrum of bij de woonboulevard. Ik ben er een aantal keer mee naar het strand geweest waar Joyca lekker kon spelen en zwemmen in de zee. Ik rijd er wekelijks mee naar mijn vriendin waarmee ik minimaal 1x per week afspreek en samen ga eten met haar.

Sinds enkele maanden heb ik naast de scootmobiel ook een elektrisch ondersteunde rolstoel die ook makkelijk mee kan in de auto, bus en trein. Hiermee ben ik nu weer volledig vrij en kan ik als ik bij mijn ouders ben, weer grote rondes doen met Joyca. Kan me op locatie verplaatsen, hetzij ergens anders gaan winkelen, musea bezoeken, dierentuinen of pretparken bezoeken, op vakantie gaan etc.

Vrijheid, wat is dit toch een voorrecht! En zo'n belangrijk onderdeel in het leven. Ik ben enorm dankbaar dat ik dankzij deze 2 hulpmiddelen weer zoveel vrijheid mag ervaren.