Littekens vanbinnen

Het is deze week weer de week tegen het pesten. Iets waar ik helaas veel mee te maken heb gehad in mijn leven. 

En niet alleen op school. De eerste grote incidenten met gepest worden, vonden zelfs al plaats toen ik nog maar een kindje van 3 jaar oud was.

Ik ben opgegroeid in een rustig dorp en mocht als 3 jarig kindje al buiten spelen. Wel was de regel dat ik geen straten over mocht steken en alleen via de stoep en achterpaadje naar de speeltuin mocht gaan. 

In de speeltuin waren vaak ook oudere kindjes. Ik herinner me een keer dat ik aan mijn haren over de grond ben gesleept door ze. 

Een andere keer kreeg ik zelfs te maken met mishandeling en bedreigingen. Die keer had ik me niet aan de regel gehouden dat ik op de stoep moest blijven, en was ik alsnog de straat overgestoken om door het achterpaadje van de overkant te fietsen.

Daar stond de overbuurvrouw met haar zoontje die bijna een maand jonger was dan mij al klaar met een ijzeren staaf. Zodra ik langs kwam fietsen gaf ze hem opdracht om met die ijzeren staaf op mijn handjes te slaan. De eerste keer was te zacht naar haar zin dus moest hij het harder doen van haar. Tegen mij zei ze dat ik steeds langs moest blijven fietsen omdat ze me anders zou dood slaan. En zo gebeurde het dat ik meerdere keren keihard met die ijzeren staaf op mijn handjes werd geslagen. Zij had de ijzeren staaf overgenomen van de buurjongen omdat die voor hem te zwaar was. 

Eenmaal thuisgekomen heb ik niet durven zeggen hoe het kwam dat mijn handjes zwaargekneusd waren. Ik had immers de regel overtreden dat ik de straat niet mocht oversteken? Uiteindelijk is natuurlijk wel bekend geworden waardoor het was gekomen.

Toen ik naar school ging, is het pesten daar verder gegaan. In de kleuterklassen was dit voornamelijk buitengesloten worden en geslagen worden. Hierdoor heb ik toen ik nog maar in groep 2 zat, mijn eerste depressie al gehad. Kindje van nog maar 5 jaar jong...

Vanaf groep 3 is het steeds heftiger geworden. Zowel op fysiek vlak doormiddel van in elkaar trappen, aan haren trekken, krabben, met scherpe potloodpunt en passerpunt in mij prikken, schoppen als op mentaal vlak ik werd buitengesloten mocht nooit meespelen op het schoolplein, werd niet uitgekozen bij gymlessen als we groepjes moesten maken etc. Werd uitgescholden, ze deden of ik besmettelijk was en gingen zichzelf of de schriften die ik uit moest delen af blazen.

Op weg van en naar school moest ik zo hard mogelijk rennen in de hoop dat ze me niet te pakken zouden krijgen. Helaas gebeurde dit vaak alsnog wel en werd ik in elkaar geslagen. Na de gymles werden mijn kleren verstopt en na de zwemles mijn handdoek en kleren nat gemaakt in de douche of verstopt. 

Al op de basisschool ontwikkelde ik ptss wat later cptss is geworden..

In de speelpauzes begon ik mij te verstoppen zodat ze mij niet konden pesten. Eerst verstopte ik mij in de wc's maar als een leerkracht daar kwam controleren werd ik alsnog naar buiten gestuurd. Uiteindelijk vond ik een perfecte verstopplek. Naast de ingang stond een bosje en er was precies genoeg ruimte om ertussen te gaan staan. Hier stond ik uit het zicht van de andere kinderen en werd ik met rust gelaten. Later kwam er nog een meisje voor mij staan die ook gepest werd en konden we samen wat kletsen met elkaar, dit was wel fijn zo was ik toch niet alleen.

In die periode had ik 1 vriendinnetje die weleens met me speelde en soms voor me opkwam wanneer ik gepest werd. 

Ik keek ernaar uit om naar de brugklas te gaan. Een nieuwe start te kunnen maken op een nieuwe school en ik dacht dat ik dan eindelijk verlost zou zijn van het pesten. Dit bleek ijdele hoop te zijn..

Op de eerste of tweede dag in de brugklas, gebeurde er iets wat mijn leven op slag veranderd heeft. We liepen op het schoolplein met de meiden uit mijn klas. Hierbij liep ook mijn vriendinnetje van de basisschool. Zij liep voor mij en degene die naast haar liep vroeg aan haar: wil jij niet liever naast je vriendin lopen? Ze zei glashard: je bedoeld Dianne? Dat is mijn vriendin helemaal niet. 

De pijn en het verdriet wat ik toen voelde, is onbeschrijfelijk..

In de weken daarna is zij begonnen met mij te pesten. Juist zij die wist hoe moeilijk ik het al die jaren heb gehad op de basisschool. Zij kende al mijn zwakke punten waarmee ik werd gepest en heeft dit allemaal tegen mij gebruikt. Ze kreeg de rest van de klas mee in haar pestgedrag en zelfs kinderen van andere klassen. 

Ook hier is het steeds verder gegaan. Ik werd verplicht om 7 meter achter de andere meiden aan te lopen, vernederd, uitgescholden, ze lieten mij struikelen. Op den duur ben ik mij weer gaan verstoppen in de pauzes. Dit keer ging ik in een hoekje zitten onder een betonnen trap. Zo diep weggestopt bracht ik de pauzes en tussenuren vaak met huiswerk maken of lezen door.

Maar ook hier ging het pesten en de mishandelingen buiten schooltijden door. Zodra ik naar de bushalte liep sprongen vaak groepjes jongens en meiden van achter bosjes tevoorschijn, werd ik in elkaar getrapt, mijn tas leeg gegooid, werden boeken verscheurd en hierdoor miste ik vaak de bus doordat ik eerst alles weer bij elkaar moest rapen. De zwaarste mishandeling is geweest toen ze mij hebben geprobeerd om in brand te steken.

In de tussentijd vonden er wekelijkse gesprekken plaats bij de huisarts.

Toen ik naar de 3e klas ging, moest ik naar een andere school. Ook op deze school en van en naar school ging het pesten door. 1 ding was er wel veranderd. Met een aantal klasgenootjes had ik wel een leuk contact en ik raakte hier bevriend met Williëtte waarmee ik in een cluster klas zat. De vriendschap met Williëtte verdiepte zich en ondanks we ver bij elkaar vandaan woonden (zij in Kruiningen en ik in Nieuwerkerk) spraken we vaak met elkaar af en bleven dan bij elkaar ook slapen. 

En toen na de diplomauitreiking verloren we elkaar uit het oog. Ik ging een vervolgopleiding starten in Rotterdam. Ik ging naar de MDGO-VZ. En opeens werd ik niet meer gepest. 

Ik bleef overal het gevaar verwachten, vanachter elk bosje konden ze immers tevoorschijn springen? Maar nee, het bleef uit. In de pauzes mocht ik ineens bij de andere meiden staan, ik hoefde geen afstand meer te houden. Zij praatten honderduit en lachten met elkaar. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik zei niks, durfde niet te lachen als er wat grappigs werd verteld.

Dit viel de meiden ook op en ze zeiden tegen mij: vertel jij ook eens iets Dianne. Ik zei: maar wat moet ik dan vertellen? Ik weet niet wat normaal is en wat ik dan moet vertellen. Want ik ken dit helemaal niet. 

Doordat het pesten maar uitbleef en ik totaal niet wist hoe ik me moest gedragen in sociale situaties, niet wist wat normaal was voor deze leeftijd en ik dit totaal niet kende, ben ik vastgelopen. Het klinkt heel stom, maar op den duur begon ik zelfs terug te verlangen naar het gepest te worden. Want in die situatie wist ik waar ik aan toe was en hoe ik me moest gedragen.

Inmiddels had de huisarts in de gaten dat ze het niet ging redden met de gesprekken en dat ik meer ondersteuning nodig had en ik kreeg ambulante gesprekken bij de ggz. 

Helaas heb ik moeten stoppen met deze opleiding vanwege mijn psychische klachten. En al snel volgde een opname op de paaz afdeling van het ziekenhuis. Maar doordat ik een kamer moest delen met een junk en verder alleen maar mannen daar zaten, ging dit alleen maar slechter en ben ik tegen advies van psychiater met ontslag gegaan. 

Zo goed en zo kwaad als het ging ben ik toen gaan werken op diverse plaatsen. Op den duur ook als au pair in Apeldoorn. Toen ik daar nog maar kort was, werd ik opnieuw gepest en genegeerd door de moeder. Dit triggerde mij en ik kon het niet volhouden. Ik ben daar gestopt en de dag nadat ik weer thuiskwam werd ik opnieuw opgenomen. Dit keer in de ggz instelling. Deze opname duurde meteen zo'n 5 jaar. En er zijn hierna nog vele opnames nodig geweest. En diverse therapieën die niks uithaalden.

Ik kan wel stellen dat het jarenlange pesten een gigantische impact heeft op mijn leven. Nog altijd weet ik niet hoe ik me moet gedragen in sociale situaties, vind ik groepen mensen erg moeilijk, en wordt ik nog regelmatig getriggerd waardoor ik het pesten opnieuw beleef en lijkt het alsof het op dat moment ook daadwerkelijk weer plaatsvind. 

De komst van mijn assistentiehonden hebben mij geholpen om mijn leven meer op de rit te krijgen. Dankzij hen werd mijn leven weer dragelijker. En dankzij hen zit ik niet meer dagelijks in herbelevingen, dissociaties of paniekaanvallen die met mijn trauma's te maken hebben.

Pesten draag je je leven lang met je mee en beïnvloed je leven op veel manieren. Ik ben dankbaar dat ik het uiteindelijk heb overleefd. Al heeft het niets gescheeld of ik was er niet meer geweest..