In nood leer je je vrienden kennen

Heel eerlijk gezegd, weet ik niet zo goed hoe ik deze blog moet beginnen. Dus ik begin maar gewoon met typen. 

Hopelijk komen de woorden zometeen als vanzelf wel bovendrijven in mijn hoofd. 

Er luidt een gezegde: in nood leer je je echte vrienden kennen. Dit betekent zoiets als: wanneer je iets meemaakt in je leven wat moeilijk is, leer je wie er in je leven blijven en wie er ineens spoorloos verdwenen zijn. 

En het is waar, bij elke grote gebeurtenis in mijn leven leerde ik welke vriendschappen ècht waren en welke niet. 

Om eerlijk te zijn, er bleven niet veel mensen over... in sommige jaren zelfs helemaal niemand. En dan weet je ook wat het woord 'eenzaamheid' ècht betekent.

De eerste keer dat ik meemaakte dat vriendschappen heel broos kunnen zijn, was op de basisschool. Ik werd erg gepest, en had daar maar 1 vriendinnetje. Met haar kon ik alles delen en zij kwam weleens voor mij op wanneer ik erg gepest werd. Zij was voor mij een rots waar ik op kon bouwen. 

Dit was zeker zo, tijdens alle 8 schooljaren tenminste...

In de introductie dagen op het voortgezet onderwijs, bleek het voor haar minder belangrijk te zijn dan voor mij. Bleek ík minder belangrijk te zijn voor haar, dan zij voor mij. In 1 klap betekenden al die momenten dat zij er voor mij was geweest in de voorgaande jaren, helemaal niks waard te zijn geweest. Het was een soort schijnveiligheid geweest voor mij. Met deze woorden kwam er een abrupt einde aan wat ik dacht dat een èchte vriendschap was: zij?? Zij is mijn vriendin helemaal niet! 

Die dag brak ik zoals ik nog niet eerder gebroken was.. ineens stond ik er helemaal alleen voor. Kon ik met niemand meer praten, kon ik niks meer delen. 

Van wat ik hoopte, kwam niks terecht. Ik hoopte vurig dat ik een nieuwe start kon maken op een andere school. Dat ik een eerlijke kans zou krijgen om het pesten achter mij te kunnen laten. Om nieuwe vriendschappen op te kunnen bouwen en dat ik ook eens zou durven en kunnen mee lachen wanneer er iets grappigs gebeurde. 

Maar in plaats daarvan was het mijn vriendinnetje die álles van mij wist,die begon met pesten. Zij wist precies waar ze mij het diepst mee kon raken, en ze twijfelde geen seconde om dit in te zetten ook. 

Binnen no time had ze klasgenoten en kinderen uit andere klassen zover weten te krijgen dat ze mee gingen doen. En kwam ikzelf in een nog veel heftigere pest periode terecht dan waar ik in alle 8 voorgaande schooljaren plus een jaar voor de school begon, in had gezeten. 

De tweede keer dat ik leerde hoe kwetsbaar vriendschappen kunnen zijn, heb ik ervaren toen ik moest worden opgenomen in de GGZ. In de voorgaande jaren, had ik toch wel wat vriendschappen op kunnen bouwen. Maar zodra ik in de GGZ kwam, verdwenen deze druppelsgewijs uit mijn leven. 

Natuurlijk, ik probeerde aan mijn herstel te werken. Had hiervoor bijna al mijn energie keihard nodig. Maar ik probeerde wel om contacten te onderhouden via de telefoon, al merkte ik toen dat men hier niet op zat te wachten. Dat men niet op míj zat te wachten..

Zelfs degenen van wie ik nooit verwacht had dat ze uit mijn leven zouden verdwijnen, waren ineens toch verdwenen. 

Er bleven maar enkelen over. Toen ik binnen 2 jaar na elkaar afscheid moest nemen van mijn 2 hartsvriendinnen, beleefde ik voor mezelf een hele zware en moeilijke tijd. Ik vond het heel erg moeilijk om de vriendschappen die ik nog had, te kunnen onderhouden. De angst om ook hen te verliezen door de dood, was erg groot. Ik wist even echt niet meer waar ik goed aan deed. 

Ondanks ik vriendschappen heb verwaarloosd in die jaren, bleven de èchte vriendinnen contact met mij zoeken. Vaak heb ik me hier erg schuldig over gevoeld, maar het lukte mij gewoonweg niet om hier verandering in aan te brengen. 

En nu zoveel jaar verder en zoveel meer vriendschappen opgebouwd, merk ik dat er opnieuw heel veel mensen stilletjes uit mijn leven verdwijnen. Sinds ik ben gestopt met het initiatief te nemen in het contact met een behoorlijke aantal mensen, omdat het altijd maar van mij uit moest komen, blijft het stil vanaf de andere kant...

Sinds ruim 1 jaar ben ik heel bewust gestopt met het initiatief te nemen om contact te zoeken. Met de gedachte erachter: eens zien wie er dan uit zichzelf eens een keer contact opneemt met mij. En wat denk je?? Van die hele grote groep, zijn er opnieuw maar enkelen die dit uit zichzelf doen. Het was me al een tijd opgevallen dat het contact steeds maar vanuit mij moest komen. En ik was gewoon erg benieuwd of het ze zou opvallen en of ze dan zelf eens iets zouden laten horen. Maar nee, bijna niemand die nog eens contact zoekt met mij. 

Of het met mijn achteruitgang te maken heeft weet ik niet. Of het met mij als persoon te maken heeft weet ik evenmin. Of het aan mijn gedrag ligt en de 'sociale onhandigheid', wie zal het me zeggen? 

Wat ik wel weet is dat ik ontzettend blij en dankbaar ben voor alle vriendschappen die zijn gebleven, en voor alle beginnende vriendschappen en nieuwe contacten ook. 

Ook luidt er een gezegde: soort zoekt soort. Wat zoveel betekent als: mensen die iets met elkaar gemeen blijken te hebben, trekken elkaar aan. 

Dit laatste blijkt ook heel sterk in mijn leven. Met het gros van de vriendinnen, heb ik iets gemeen. Of het nu om het psychische stuk gaat, het fysieke stuk of dat diegene ook een hulphond heeft. En in meerdere vriendschappen is het zelfs een combinatie van deze dingen. 

Op zich ook wel heel logisch, omdat je toch iets deelt met elkaar. En je begrijpt elkaar dan ook vaak zonder woorden. Je hoeft niets uit te leggen aan elkaar.

Maar goed, het thema van deze blog was dus het stukje: verlies van mensen om je heen doordat je bepaalde dingen hebt meegemaakt in je leven. 

Ik wil er hier op dit moment even niet verder over uitweiden, maar ik ben niet alleen vriendinnen verloren. Ook bepaalde familieleden ben ik kwijtgeraakt. Familieleden waarvoor ik altijd heb klaar gestaan wanneer ze mij nodig hadden. Familieleden waar ik dol op was en waar ik veel van hield. 

Ik geniet nu ontzettend van alle vriendschappen, nieuwe beginnende vriendschappen en contacten met familieleden die ik heb en die in mijn leven zijn gebleven ondanks alle pieken en dalen. En die mij niet veroordelen of wat dan ook. Ik ben dankbaar dat ze mij wel waardevol vinden en dat onze vriendschap ook gewaardeerd wordt. 

Heel vaak denk ik dat ik zo weinig voor de ander kan betekenen. Maar als ik dan te horen krijg dat ze mij kunnen vertrouwen en dat ik veel voor ze beteken, dan doet me dat wel goed. Een vriendin appte mij een tijdje geleden nog dat ze zo blij is met mij en ondanks we niet heel vaak contact hebben, ze wel op mij kan rekenen als er iets aan de hand is in haar leven, en ze haar verhaal bij me kwijt kan. Dat dit voor haar heel veel betekent. 

En dat ik nu een mooi clubje vriendinnen om me heen heb, bleek wel toen ik pas ziek in bed lag. Ik kreeg van verschillende kanten te horen dat als ik iets nodig had of ergens hulp bij nodig had, ik ze dat even moest laten weten. Als ik daaraan terugdenk voel ik me nog warm worden vanbinnen. Zo fijn dat er ook zulke lieve mensen bestaan en wat een geluk dat ik deel uit mag maken in hun levens.

Dankbaar ben ik, dat ik in nood ook mijn èchte vrienden heb mogen leren kennen. Ik ben blij met jullie!! En ik hoop op nog vele jaren een mooie vriendschap.