De donkere kant..

Ook dit is de realiteit wanneer je chronisch ziek bent. Meestal zien mensen uit mijn omgeving me alleen maar van mijn sterkste kant. Zo wil ik ook het liefste gezien worden. Ik probeer de ellende en moeilijkheden zoveel mogelijk buiten beeld te houden. 

Ik kies er nu heel bewust voor om toch ook eens de moeilijke en verdrietige kant te vertellen. De kant die eigenlijk niemand ooit te zien krijgt van mij. En ook dit heeft een reden. Ik wil niet als een klager of aansteller overkomen en wil niet als iemand die zielig is gezien worden. En een andere reden is dat ik in mijn slechte periodes vaak niet eens de energie heb om van huis te gaan of überhaupt uit mijn bed te komen op het uitlaten van Joyca na en dat deze kant dus ook vaak niet te zien is.

Toch voelt het o zo kwetsbaar om ook deze kant van mijn leven te delen nu met jullie. 

We zijn helaas weer in de slechte periode aanbeland. Maar zo slecht als deze periode begonnen is, heb ik tot nu toe niet eerder meegemaakt. Natuurlijk weet ik dat ik elk jaar zodra het kouder en natter wordt buiten, meer pijnklachten heb. En dat is deze keer ook niet anders dan andere jaren. 

Maar wat wél anders is dan eerdere jaren, is het grote aantal (sub)luxaties in een korte tijd. Momenteel de 3e binnen maar anderhalve week tijd. Normaalgesproken heb ik er in 1 maand tijd maar 1 of 2. Ik zat vorige week al aan mijn tax qua energie. En dit maakt ook dat alles sowieso een stuk moeilijker is om vol te houden voor mij. 

Maar vandaag zat ik er echt compleet doorheen.. de ellende is alleen dat het sinds gisteravond om een paar ribben gaat die verschoven zijn en niet terug naar de goede plek gaan, en dat hierdoor huilen me ook teveel pijn doet. 

Soms zou ik wel willen dat ik net als een beer mezelf terug kon trekken, en veilig weggekropen al slapend deze pittige periode kon doorbrengen. Wat kan ik daar toch soms naar verlangen. Een tijdlang niks voelen, niks moeten en geen pijn te ervaren. Wat een heerlijkheid zou dit zijn.

Maar helaas is de werkelijkheid zo heel anders. De koude, natte periode is nog maar net begonnen en dan nu al zoveel ellende. Als het in dit tempo door blijft gaan dan weet ik niet hoe ik het vol ga houden..

Vandaag wist ik ook echt niet waar ik het zoeken moest. De realiteit dringt dan even keihard binnen. Namelijk dat ik alleen maar verder achteruit zal gaan, en ik nooit beter zal kunnen worden.

Met het ouder worden, merk ik dat ik steeds lossere gewrichten krijg ipv dat ik stijver wordt en dat deze dus ook steeds meer uit de kom gaan en niet terug schieten (luxaties) of verschuiven/uit de kom gaan en weer vanzelf terug op de plek gaan (subluxaties) en de pijn is zo intens..

Momenteel vind ik alles even heel moeilijk en zwaar. Ik probeer wel nog de afspraken door te laten gaan, maar het allerliefst zou ik alles willen afzeggen en mezelf even compleet afsluiten voor alles en iedereen en me samen met Joyca in een bubbel terugtrekken. En veel, heel veel willen slapen. Deze pijn en dit verdriet zijn me even teveel. Ik hoop zo erg dat het snel beter gaat en ik het weer wat beter kan handelen allemaal.

En dan zijn er helaas zoveel mensen die nare, ondoordachte opmerkingen maken. Zoals: ik zou willen dat ik nooit hoefde te werken en net als jij thuis kon zitten. Oh ja??? Neem je dan ook meteen even mijn aandoeningen over zodat ik pijnvrij kan leven en kan werken om mijn geld te verdienen? Hetzelfde geldt voor de gevoelloze opmerking: jij hebt het lekker makkelijk hè?? Je hoeft niet te werken en wordt wel maandelijks betaald. En je krijgt ook nog compensatie om rekeningen niet te hoeven betalen en allerlei toeslagen. Dat is inderdaad het geval, maar sta er dan ook even bij stil dat ik veel meer kosten moet betalen vanwege mijn aandoeningen dan jij met je gezonde lichaam en dat er echt niet veel overblijft om van te kunnen leven.

Maar goed, dit was dus waarschijnlijk een eenmalig inkijkje in het moeilijke van chronisch ziek zijn. En echt even een van-mezelf-af-schrijf-moment. Hopelijk komt het niet te klagerig over, want zo wil ik niet gezien worden. Mocht je niets/minder van me horen, weet dan dat dit puur aan mij ligt en ik even meer dan genoeg aan mezelf heb op dit moment..