Die ene nacht...

Vannacht ben ik weer terug in de nacht van 13 jaar geleden.

Ik lig in bed op de open afdeling van de ggz kliniek samen met Baloo. 

Ik kan niet slapen, ben al tig keer uit bed geweest. Naar de wc gelopen, achter de laptop gezeten, naar de nachtdienst gelopen, extra medicatie ingenomen en nóg blijf ik onrustig.

Baloo voelt mijn onrust en komt met zn kop op mn borst liggen. Ik probeer me te focussen op zijn ademhaling die steeds regelmatiger gaat naarmate hij dieper in slaap valt. 

Toch is mijn enorme onrust niet weg te nemen, niks helpt mij deze nacht. 

Als het allang ochtend is en ik eigenlijk uit bed zou moeten, val ik nog eventjes in een korte ondiepe en onrustige slaap.

Gebroken wordt ik wakker. En loop naar de verpleegpost toe om schone washandjes en handdoeken te vragen. 

Zoals vaker gebeurde krijg ik de sleutel mee van de kast waarin de grote kar met handdoeken en washandjes staat en ik pak er een stapeltje uit.

Ik loop terug naar de verpleegpost en tegelijkertijd met mij komen de psycholoog van beneden en een verpleegkundige aan bij de verpleegpost. 

Ze kijken mij aan met een hele vreemde blik die ik niet kon thuisbrengen. Ik vroeg aan ze of zij misschien dan meteen de sleutel konden teruggeven aan de verpleegkundige van mijn afdeling. Nog altijd kijken ze mij op een heel vreemde manier aan en 1 van hen steekt een hand uit om de sleutel aan te pakken van mij. 

Ik loop terug naar mijn kamer welke aan het eind van de lange gang zit. En ik ben nog maar net bezig om de handdoeken neer te leggen wanneer er op mijn deur wordt geklopt. 

De psycholoog en verpleegkundige van beneden staan voor mijn deur en er wordt gezegd dat ze even met mij willen praten. 

Ik snap er helemaal niks van, maar loop met ze mee naar een spreekkamertje wat vlakbij mijn kamer zit. 

Daar vertellen ze mij het meest verschrikkelijke bericht wat ik maar kan krijgen, namelijk dat jij die nacht was overleden. Meteen begrijp ik dat het jouw onrust was welke ik zo gevoeld heb afgelopen nacht.

Ik barst in huilen uit en ik huil zoals ik nooit eerder heb gehuild. Een soort oerhuil komt uit mij. Het geluid wat alleen iemand maakt wanneer er een zo geliefde persoon is overleden. 

Na deze boodschap ben ik een heel stuk tijd echt kwijt en ik heb geen flauw idee wat er allemaal nog meer tegen mij is verteld daar in dat kamertje. 

Na het bericht loop ik in shock naar de woonkamer toe. Degenen die daar zaten waren allemaal naar het balkon gevlucht toen ze mijn gehuil hoorden van even daarvoor. 

Achteraf vertellen ze allemaal los van elkaar dat mijn gehuil door merg en been is gegaan en ze meteen doorhadden dat er op dat moment iets heel ergs tegen mij verteld werd. 

Zodra ik weer wat kan zeggen vertel ik hen dat jij die nacht bent overleden, en voor ik het weet staan we met elkaar te huilen. Zij kenden jou natuurlijk ook goed doordat je heel erg vaak op bezoek kwam. Eigenlijk dagelijks kwam je wel bij me langs. En ze omhelzen me omdat ze weten hoe een hechte vriendschapsband er tussen ons was. 

De dagen, weken, maanden en misschien zelfs wel jaren na jouw overlijden leefde ik in een roes. Ik was er wel maar ook weer niet. 

En ondanks ik naar jouw begrafenis ben geweest, kon ik niet geloven dat jij niet meer leefde. Heel erg lang had ik het gevoel alsof je elk moment in de kamer kon stappen. Maar dit moment bleef uit.. 

Nu 13 jaar na jouw overlijden en 14,5 jaar na Melissa's overlijden ben ik bezig met rouwbegeleiding. 

Stapje voor stapje gaan wij terug naar jullie overlijden. Leer ik wat er allemaal bij mijn rouwproces komt kijken. En stukje bij beetje ordenen we nu de chaos in mijn hoofd. 

Ik weet en besef steeds meer dat mijn oude ik nooit meer terug zal komen. De vrije blije ik die nog zo vrolijk samen met jou op de foto's staat, is verdwenen tegelijkertijd met jouw overlijden. 

Je was zo geliefd bij ontzettend veel mensen. Ik wilde dat jij dit zelf kon zien en voelen, dan was je misschien nog wel hier geweest en zou alles zo heel anders gelopen zijn. 

Toch kan ik nu ook steeds vaker de mooie en fijne herinneringen zien die wij samen hebben gemaakt. En kan ik zomaar ineens om jou lachen wanneer er weer een ondeugende streek te binnenschiet die jij uitgehaald hebt. 

En ik blijf dankbaar voor de jaren waarin wij zo'n hechte vriendschapsband hebben gehad. Een vriendschap die ontstond toen wij in de derde klas zaten. 

Ondanks we elkaar jaren uit het oog verloren waren, en ik moeite had met mensen toelaten na het overlijden van Melissa is deze hechte band weer helemaal opgebloeid in de tijd waarin we opgenomen waren. 

We kenden elkaar door en door, typten heel vaak op hetzelfde moment een zelfde soort berichtje naar elkaar, voelden elkaar aan en konden elkaar steeds opbeuren. En zagen elkaar als hartsvriendinnen.

Op een gegeven moment kwam jij met de term: misjesvriendje. De woorden: kouwe vaj misjesvriendje luv u 4-ever kwamen terug in elk mailtje, elke kaart of brief, in veel berichtjes maar ook als we afscheid van elkaar namen. 

Jij brandde de tekst: luv u 4-ever in een kunststof raam wat op de patio van een afdeling op het ggz terrein zat. Zelfs toen ik daar in 2012 met ontslag ben gegaan en terug op het terrein op bezoek kwam, herinnerde die tekst in dat raam mij aan jou. En dat je dit speciaal voor mij had gedaan.

Het was confronterend om te zien, tegelijkertijd juist ook een fijne herinnering aan jou. 

Dag liefste Williëtte, in mijn hart neem ik je mee. 

Kouwe vaj misjesvriendje, luv u 4-ever