14 jaar geleden

Vandaag gaan mijn gedachten extra terug naar 14 jaar geleden.

Zonder dat ik het wist brachten Williëtte en ik haar laatste uurtjes op deze aarde door met elkaar. Die dag besloten we samen in het restaurant te eten en erna zoals we heel vaak deden, het spel skib-bo spelen.

Williëtte zal ongetwijfeld terwijl ze mij afleidde tijdens het kaarten delen, wel weer wat extra kaarten op mijn stapel hebben gelegd. Dit deed ze wel vaker en dan was ze zo trots dat ze het spel gewonnen had.

Ik weet niet meer over welke onderwerpen we gepraat hebben die avond.

Ik weet wel dat ik haar die bewuste avond laat terug heb gebracht naar de afdeling waar ze opgenomen was. Althans de afdeling waar ze overdag verbleef, want op die gesloten afdeling waren er te weinig bedden. Hierdoor werd ze door de nachtdienst naar een open afdeling gebracht voor de nachten maar wel met de regel dat ze daar de deuren al gesloten hadden zodat ze niet kon weglopen.

Die avond heb ik Williëtte letterlijk uit mijn leven zien wandelen. Ik keek haar nog na toen ze de gesloten afdeling opliep. Zonder toen te weten dat dit de allerlaatste keer zou zijn dat ik haar had gezien, gesproken en een knuffel had gegeven.

De nacht die volgde sliep ik onrustig. Ik werd wakker en voelde een enorme onrust welke ik niet kon plaatsen op dat moment. De rest van de nacht heb ik alleen maar af en toe wat weggedommeld.

Smorgens zoals elke morgen ging ik vragen om handdoeken aan de verpleging. Ik kreeg in goed vertrouwen de sleutels mee om ze zelf te gaan halen uit de kast op de gang.

Bij terugkomst kwamen er net een verpleegkundige en psycholoog van de afdelingen beneden tegelijkertijd met mij aan bij de verpleegpost. Ik vroeg of zij de sleutels dan meteen konden teruggeven aangezien ze toch het kantoortje binnen zouden gaan.

Ze keken me aan met een heel vreemde blik. Toen ik nog maar amper terug was in mijn kamer, werd er op de deur geklopt. Ik deed open en daar stonden de verpleegkundige van beneden en de psycholoog.

'we willen even met je praten Dianne, loop je met ons mee?' Ik schrok van de manier waarop dit gezegd werd. Trok haastig een badjas aan over mn pyjama en volgde ze naar een ander kantoortje achter mijn kamer.

'Dianne, we moeten je iets heel ergs vertellen. Je vriendin Williëtte is vannacht overleden' Ze vertelden me de manier waarop ze is overleden en het tijdstip. Dit kwam overeen met het tijdstip waarin ik die enorme onrust had gevoeld. Die onrust was ineens te verklaren..

Ik barstte in huilen uit. Achteraf kreeg ik van mijn mede cliënten te horen dat dit huilen door merg en been ging en ze zelfs naar het 'bordes' gevlucht waren, zoals Williëtte en ik het balkon noemden.

Nadat de verpleegkundige en psycholoog me weer wat rustiger hadden gekregen en zij weer naar beneden gingen, moest ik in het zicht van de verpleegpost blijven en mocht ik niet naar mijn kamer toe.

Ik was in shock en toen mijn mede cliënten de verpleegkundige en psycholoog hadden zien weglopen, kwamen ze naar mij toe om te vragen wat er aan de hand was. Ik vertelde dat Williëtte was overleden die nacht. En meteen werd ik door ze tegelijkertijd omarmd en stonden we daar met zn drieën te huilen. Ze waren erdoor geraakt. Ze kenden haar ook heel goed omdat ze regelmatig bij mij op de afdeling kwam en ik bij haar.

Nu is het weer 21 juli maar dan 14 jaar later. Toch lijkt het voor mij elk jaar opnieuw alsof het 21 juli 2011 is. Alles speelt zich weer opnieuw af voor mij. Die laatste uren die ik met Williëtte doorbracht, het terugbrengen naar haar afdeling waarbij ze mijn leven weer uitloopt.

14 jaar verder, en de rouw is nog rauw. Het gemis wordt niet minder maar alleen maar meer. Er zijn geen nieuwe herinneringen meer bijgekomen, geen nieuwe fotos en filmpjes meer gemaakt. Ik heb Thomas niet meer verder zien opgroeien. Zij heeft het afscheid van haar lieve vriendje Baloo niet meegemaakt en heeft Joyca nooit leren kennen.

Zoveel momenten heb ik met haar willen delen in de afgelopen 14 jaar. De eerste jaren heb ik nooit kunnen geloven dat ze was overleden, en dacht ik oprecht dat ze elk moment in de kamer kon staan. Inmiddels heb ik het moeten aanvaarden dat ze nooit terug zal komen en dat ze er echt niet meer is.

Mooi lief mens, wat had ik haar graag nog in mijn leven gehad en samen nieuwe herinneringen willen maken.

Dankzij de rouwbegeleiding is er in mijn hoofd een hoop rust gekomen. Melissa en Williëtte zijn niet meer dagelijks in mijn gedachten. De rouw beheerst niet langer compleet mijn leven.

Toch merk ik dat dagen als deze erg pittig blijven en neemt de (stille) paniek en het verdriet alsnog de overhand. Herbeleef ik steeds opnieuw wat zich 14 jaar geleden afspeelde en slaap ik vrijwel elk jaar heel slecht hierdoor.

Dat missen zoveel pijn kan doen.. het heeft mij compleet veranderd. Voor altijd mis ik stukjes van mezelf die met Melissa en Williëtte zijn doodgegaan. Ik draag het altijd en overal met mij mee.

Terwijl ik leer het verdriet en de rouw door mijn leven heen te verweven, doe ik mijn best om door te gaan en nooit op te geven hoe ongelooflijk zwaar het vaak ook voor me is.

In de tussentijd heb ik zoveel om voor te leven. Als eerste natuurlijk mijn lieve trouwe Joyca die er altijd voor me is. En dan mijn 2 liefste tantezegstertjes, tantes grote trots, mijn 2 liefste nichtjes. Ik hou zo ontzettend veel van hen, en ik hoop dat ik een voorbeeld voor ze mag en kan zijn op gebied van doorzetten en nooit opgeven wat er ook gebeurt in je leven.

Nog veel meer om voor te leven wat ik niet allemaal ga benoemen.

Je weet nooit wanneer het de laatste keer is dat je iemand hebt ontmoet. Het kan zomaar voorbij zijn. Geef elkaar die laatste knuffel bij elk afscheid, zeg vaker: 'ik hou van jou' of:' je betekent heel veel voor mij' of wat dan ook. Wees dankbaar voor degenen die je in je leven hebt en waar je veel om geeft. Geniet zoveel je kunt en maak mooie herinneringen met elkaar, want voor je het weet zijn herinneringen naast fotos het enige wat je nog hebt.